Advies aan de jonge kunstenaar #13

Ik moest geld verdienen, dus na mijn afstuderen ging ik aan de slag in een meubelwinkel. Het was een dure winkel. Er kwamen niet veel klanten, maar wel veel meubels. Ieder weekend kreeg ik opdracht de indeling te veranderen om plaats te maken voor al die nieuwe meubels. Groot bankstel tegen de rode muur. Tapijt –  antraciet –  past daar mooi bij. Salontafeltje. Misschien wat wijnglazen erop, ziet er lekker spontaan uit!. Opengeslagen Tijdschrift, wat kussens, spotje draaien – uitlichten – klaar.

Er waren opmerkelijk veel bijzettafeltjes in de winkel.
Bijzet.
Ik heb maar een tafeltje bijgezet.

Het bijzettafeltjes-ontwerp was vaak een kopie van de eetkamer-tafel, maar dan klein. Soms in wel drie verschillende formaten: medium, small en extra small. Met een bijzettafeltje kan je net niks: Je kan er niet je voeten op leggen, want ze zijn te fragiel. Een kop koffie kan wel, maar voorzichtig met stoten. Een krant kan ook, maar niet te veel, want dan ze glijden eraf. En als de krant het hele tafelblad bedekt, zie je bovendien niet meer wat de ontwerper bedoeld heeft en dat is jammer, want het zorgt juist voor dát tikkeltje extra in je interieur.

Naast meubels verplaatsen besteedde ik mijn dag voornamelijk aan stofzuigen. En dan viel weleens een bijzettafeltje om. Of er kwamen krassen op een poot (fineer), omdat de kabel van de stofzuiger te kort was. In de omgeving van bijzettafeltjes moet je juist veel stofzuigen, omdat ze zo laag zijn, blijft er veel stof onder hangen. Verplaatsen was geen optie, want of het tafelblad was van graniet, of de poten hadden breekbare decoratieve elementen, of er stond toevallig een vaas met namaakvoorjaarsbloemen op en die raken door de war als je daar steeds mee gaat slepen. In namaakvoorjaarsbloemen blijft ook veel stof hangen, weet ik uit ervaring.

Soms kwam er iemand binnen, op zoek naar iets. De zoekenden zochten de directeur (die was tennissen), een decoratie-advies of een nieuw bankstel. Ik weet dat veel mensen een kunstwerk kopen dat bij hun bankstel past en nam mijn adviseursrol dan ook uiterst serieus. Immers, het bankstel dat ik adviseerde zou direct invloed hebben op de keuze voor het kunstwerk dat ze erna gingen kopen. Soms kan je niet anders dan iemand een slechte bank adviseren om ze een goed kunstwerk te laten kopen. Een delicaat proces van klantmanipulatie en kunsteducatie.

Ik zit te nu denken aan een titel voor deze brief. Iets als: “Tentoonstellingen maken is het mooiste wat er is.” Want hetgeen dat ik het liefste doe en dat me het meest interesseert, leerde ik niet tijdens de academie. In de meubelwinkel leerde ik inrichten, performen, verleiden, schrijven, prijzen bepalen, kijken-naar-alledaagse-objecten en omgaan-met-verveling. Na twee jaar meubelwinkel had ik genoeg geleerd en ging ik tentoonstellingen maken. Eerst voor kraakpanden, kunstenaarsinitiatieven en festivals. Later ook voor musea, academies en galerieën.

Met bankstellen slepen heb ik nooit meer gedaan. Maar stofzuigen, daar ben ik nog steeds bovengemiddeld goed in.