Untitled (almost) explained by five questionmarks

Tune in bij Untitled, 2017. Theater en een tv-show ineen, een concert en een feestje, live op verschillende locaties door het land. De voorstelling is een eigentijdse interpretatie van TV Party, een ongescripte en ongestructureerde tv-show uit de jaren tachtig in New York. Als tegenhanger van de media en politiek van die tijd, nodigde de show kunstenaars en ondernemers uit die ruimte gaven aan elkaar en aan alles wat nog niet af was. Verwacht in onze versie performances, muzikale acts, live videobeelden, meeslepende verhalen, de terugkeer van jeugdhelden, een art race, community-drift en filosofische kaders. Een kakofonische en muzikale poging het onverenigbare te verenigen.

Why?

Iedere maker zal zich de vraag stellen; waarom maken we nu dit? Wat willen we nu zeggen?
Wij wisten wat we wilden: een hoopvolle voorstelling maken die ruimte gaf voor nieuwe ideeën. Iedereen voelt, om het maar even cliché te zeggen, de wereld staat in brand, maar wat doen we, we nuanceren ons te pletter. Met als gevolg lamgeslagen generaties die worden beticht van te weinig demonstreren en nergens voor durven staan. Alles valt te betwisten. Wat moeten we nu doen? Hoe gaan we voorwaarts? Kunnen we iets nieuws bedenken? Moeten we iets nieuws bedenken? Of is dat onmogelijk nu alles geprobeerd lijkt te zijn?
We hebben veel gepraat over hoe het cynisme op veel manieren van ons dagdagelijks uiten naar voren komt. Als we iets lastig vinden dan gaan we persifleren en is ironiseren nog steeds de manier om iets te tonen. Zo haal je dingen onderuit, maar bouw je niets op. Wij wilden met Untitled, 2017 uitzoeken of het lukt hier tegen in te gaan. En deze gedachte vindt aansluiting bij metamodernistische denkers. Daar wilden we ook in duiken. Vaak bijt de ironie nog steeds door de voorstelling heen, maar we proberen die dan gewoon er te laten zijn. En we stellen er vooral oprechtheid tegenover.

How?

Na het kennis nemen van TV Party, een TV serie uit New York in de jaren 80 voelde we de inspiratie opborrelen. Kunstenaar Glenn O’Brien wilde middels het toen nog bijzondere medium TV een ander geluid laten horen, recht tegen de massa in, tegen de groter groeiende invloed van commercie dat televisie in zijn greep kreeg. Dat tegengeluid triggerde ons. Wat kunnen wij nu als geluid geven? We samplede zijn vorm, we hebben nu een eigentijdse TV/internet talkshow gemaakt. Ook was het programma ongescript, ruw, onaf. Waar vindt je dat nu nog? Alles moet succesvol en goed geproduceerd zijn. Eigenlijk wilden we ook een ode aan het ongepolijste maken. Alles is presenteerbaar…
Nineties houdt van duwen tegen het systeem, we voelden een verwantschap, wat is theater? Wat is theaterpubliek? Waar ligt de grens tussen echt en fictie? We spelen de voorstelling steeds op een andere locatie en laten ons beïnvloeden door de plek, door de vibe. We gedragen ons als nomaden. We parasiteren. We zoeken nieuw publiek en nieuwe betekenissen van theater.

What?

Een voorstelling die hoopvol is.

Een voorstelling die je raakt, ontroerd en irriteert.

Een voorstelling die een ode aan het theater is, aan het spelen, het plezier hebben.

Een voorstelling waardoor er weer meer mensen naar theater gaan.

Een voorstelling die oproept tot zoeken.

Een voorstelling die een ode is aan onafheid.

Een voorstelling voor een nieuw publiek, voor iedereen die het wil zien, vandaar dat de voorstelling iedere avond online gestreamd wordt.

Surprise?

Dat theaterpubliek zo geconditioneerd lijkt dat ze niet geloven dat de voorstelling echt live te volgen is en dat je echt in kan bellen. Iets anders wat me verbaasde was onze eigen manier van werken. We hebben vanaf de tweede week redactievergaderingen gehouden, dit hield in dat we poogden TV studio te spelen. In een gefixeerde maar toch open manier je voorstelling vormgeven, dat hadden we nog nooit gedaan en van te voren nooit gedacht dat dat zou werken. Maar het was een heldere manier om scenes uit te diepen. We verwoorden dan met elkaar, waarom moet deze act beter, waarom is deze persoon te gast, wie moet daar tegenover staan, wat kan het publiek hiermee?

Inspiration?

Uiteraard TV Party maar ook David Byrne, Paolo Sorrentino, Ed van der Elsken, we hebben veel gelezen over het begrip of beweging The New Sincerity, en de blog die geïnitieerd is door cultuurfilosofen Robin van den Akker en Timotheus Vermeulen; http://www.metamodernism.com, het boekje Metamoderniteit voor beginners van Lieven de Kauter, Richard Dawkins met zijn speech over memes and genes.

En tot slot, maar niet onbelangrijk, het hebben van een toegewijde talentvolle crew: Annelinde Bruijs, Marius Mensink, Lucas Kramer, Carmen Schabracq, Floor Houwink ten Cate, Vincent Rietveld, Esra Merkel, Marijn van Bussel, Tony Streefkerk, Sanne de Boer, Marc Slings, Mara Aronson, Wouter Butterman, Studio WIHH en natuurlijk Paradiso Melkweg Productiehuis zonder wie deze voorstelling niet mogelijk was.