2018.12.2 - Goedemiddag

Dat wordt je vaak toegewenst, maar vandaag was dat ook werkelijk zo. In het Zeeuws Museum – Middelburg naar de tentoonstelling ‘Bilderbuch’ van Ben Sleeuwenhoek geweest. Ik hou van zijn werk, zo lekker opgeruimd in de zin van geordend, maar ook word ik er echt vrolijk van. Feestelijk, esthetisch en goed afgewogen. Heel wat anders dan de rommelige natuur waar Rinie (= echtgenoot en kunstenaar Marinus van Dijke) en ik ons vaak mee bezighouden. Daar valt ook meer mee te sjoemelen. Bij Ben is een minimale verschuiving meteen merkbaar. Op een film zie je handen in plastic huishoudhandschoenen  van knalroze tot oranje en diverse tinten blauw en groen bladeren door zo’n boek. De pagina’s zijn zwart geschilderd, zoals in volkenkundige musea de ruimtes ook vaak verduisterd zijn om de dingen te verbijzonderen. Mooi hoe hij bijna sacrale rituelen mengt met triviale zaken als een pannenlap, gloeilamp of taartpapier. Toch is de keuze voor de voorwerpen niet lukraak vermoed ik en heeft het alles te maken met zijn leven, wat hij meemaakt en zijn associaties. Collages van sjablonen die hij in zijn schilderijen heeft gebruikt en plaatjes, die hij jarenlang  op zijn atelierdeur prikte ter inspiratie. De dingen hebben hun eigen betekenis en symboliek. Juist dat persoonlijke in combinatie met een soort relativerend schijnbaar objectivisme spreekt me aan. Verzamelen en dan dat weer inventariseren, patronen zien, rubriceren, maar tegelijkertijd toch poëtisch, romantisch zelfs.

Ben Sleeuwenhoek

Hierna naar de afsluiting van Jorieke Rottier (sinds twee jaar afgestudeerd aan St. Joost – Breda) in GHL, een ateliergebouw aan de Zusterstraat waar in de ‘gedachten’ gang vaker tijdelijke tentoonstelling te zien zijn. Uit een mooie persoonlijke toespraak van Kees Wijker (kunstenaar en initiatiefnemer van deze tentoonstelling) wordt duidelijk, dat wat we zien niet het enige is, dat ze de afgelopen maand daar heeft gedaan, maar dat de tentoonstelling voortdurend veranderde van perspectief, vanuit het hoekig houten plafond of andersom juist van onderaf. De wanden zelf zijn alleen hier en daar subtiel gebruikt, een plastic zakje met daarin een stapeltje metalen strookjes, een rij, dat voor mij als keramist eruit ziet als proefplaatjes van ongebakken klei met lineaire structuren als miniatuurakkerlanden van bovenaf gezien. Vanaf de hoge ruimte dalen draden naar beneden, die latten met elkaar verbinden waartegen tekeningen en collages zijn bevestigd. Als dwarse schommels, waarop je met zijn allen achter elkaar zittend van links naar rechts beweegt in plaats van voor naar achter. Het ziet er wiebelig en kwetsbaar uit. Een wervelwind aan ballpointlijnen die vrij komt uit een geschreven tekst trekt mijn aandacht en prompt trap ik op een werk dat op de grond ligt. Een lijn velletjes papier als een losgetrokken boek waarvan de tekst overschreven en dus onleesbaar is. Net het velletje dat het meest blanco is, is nu met mijn schoenafdruk bestempeld. Ik schaam me dood, maar wordt bijna bedankt. Ze hadden het er net over dat al die tijd nog niemand op haar werk was gaan staan en daarmee voelden zij zich veroorzaker van mijn misstap. Als je zo open kan staan voor toeval, zal dat haar en zij ons in de toekomst nog wel vaker verrassen.

Jorieke Rottier

Op naar de tentoonstelling ‘Geef het een plek’. Een mooie titel en prachtige locatie die vaak interessanter was dan veel van het getoonde werk, op een enkele uitzondering na zoals de spannende films van boer/ cultureel ondernemer Jaap Verseput. Misschien was het grootste euvel wel de enorme hoeveelheid, die het onsamenhangend en rommelig maakte terwijl de muren zelf al zoveel te vertellen hadden.

De jonge theatergroep Zurück trad er op, goed gebruikmakend van het gebouw. Verrassend hoe dan opeens een deurtje bovenin de hoge gang openklapt, een vrouw de was ophangt, een jongen verlangend omhoog springt en net op het moment dat hij houvast heeft aan een voorbijganger blijft haken en wordt weggesleurd. De liefde ja… Goedemiddag.