Geluk (2)

Deel 2/2

Samen met Peter en Zsa Zsa Hessels begonnen Stijn en ik dan toch echt aan ons grote avontuur. De tocht over de Noordzee van Hamburg naar Stellendam. Na ruim anderhalve week reparatie-, schuur-, en schilderwerk aan het onderwaterschip gooide we op 15 september 2015 rond 16.00 uur de trossen van de ‘Atlas’ los bij het Behrens scheepswerf in Hamburg.

We voeren met de stroom mee de Elbe af. De motor klonk goed en ondanks de spanning genoot ik zelfs een beetje. Toen het donker was bereikten we de monding van de Elbe en voeren we de Noordzee op. We begaven ons die nacht in de beruchte ‘Duitse Bocht’. En dat was te merken ook, we kregen de stroom flink tegen en met windkracht 7/8 beukten we tegen de golven in. Ik stond die nacht samen met Stijn op de brug, toen er naast ons een pilot voer. We hielden hem in de gaten, maar zagen niet goed wat hij aan het doen was, vanwege de regen en de donkerte. We hoopten niet dat hij met dit weer ons nu wilde aanhouden voor een controle. Later leek hij weer naar achter te verdwijnen, maar enkele minuten later dook hij opeens schuin achter ons weer op en kwam steeds dichterbij. Ik probeerde contact te maken met de marifoon maar kreeg geen gehoor. De pilot begon met zijn lichten op ons te schijnen. We snapten niet wat hij wilde, toen er plots op de marifoon een stem ons zei dat we direct naar stuurboord moesten sturen. We hadden geen idee wat eraan de hand was, misschien voeren we recht op een zandbank af en wilde hij ons daarvoor waarschuwen? We deden in ieder geval meteen wat hij van ons vroeg. Toen werd zichtbaar wat er aan de hand was. De contouren van een verschrikkelijk groot en moeilijk manoeuvreerbaar schip doemde achter de pilot op. We bleken precies in hun vaarroute te zitten. Het schip hadden we niet gezien, omdat het zo dichtbij was. We keken tegen een stalen muur op die we verwarden met de nacht.

De nacht en de vroege ochtend waren heftig, Zsa Zsa en ik waren zeeziek. Overdag was het mooi en we konden de Waddeneilanden aan de horizon zien liggen. De wind kwam van land waardoor de zee rustig was zo vlak boven de eilanden. Voor we de tweede nacht in gingen ronde we Texel en kregen we de wind tegen. Hier hadden de wind en het water vrij spel en de golven werden weer misselijkmakend. In de nacht zakten we langzaam langs de Nederlandse kust af. Pas vroeg in de ochtend, rond een uur of vijf, begaf ik me weer naar de stuurhut. Stijn had een aantal uur alleen achter het roer gestaan en was moe. Ik was zeeziek maar probeerde zo goed als ik kon het schip te besturen. Toen het licht werd, passeerden we het windmolenpark dat voor Noordwijk aan Zee ligt. Gelukkig kwamen Peter en Zsa Zsa ons daarna weer aflossen. Rond 16.00 uur bereikten we de aanloop van Stellendam. We wilden onder de brug door en door de sluis heen. De brug/sluiswachter vroeg via de marifoon hoe hoog de mast van de ‘Atlas’ was. Ik zei “dertien meter”, waarop hij zei dat de brug dan niet geopend hoefde te worden, omdat de brug veertien meter hoog is. De twijfel sloeg in, in de papieren stond wel dertien meter, maar dat hadden we nog niet nagemeten. Stijn voer heel voorzichtig richting de brug, maar te langzaam. De stroming kreeg grip op het schip en we kwamen dwars voor de sluisingang te liggen. Gelukkig was er geen ander verkeer, waardoor we het nog een keer konden proberen. De eerste keer aanleggen in de sluis ging ook wat onhandig. Het was een hele verademing toen we eenmaal vastlagen aan de kade in Stellendam. Peter en Zsa Zsa werden opgehaald en gingen naar huis. Wat waren we die twee dankbaar dat ze mee zijn gegaan.

We mochten het hele weekend gratis aan de kade in de vissershaven liggen en hebben zaterdag met behulp van een kraan van scheepswerf Padmos de mast eraf gehaald. Dit was nodig om in Breda te kunnen komen vanwege de vaste bruggen van zeven meter hoog. Op zondag 20 september is Peter weer aan boord gekomen en hebben we het laatste stuk met z’n drieën naar Breda gevaren. Het was heerlijk weer en een bizarre ervaring om over de smalle Mark met dit schip tussen de weilanden door te varen. Het was nog spannend of we met onze diepgang van 2,70 meter in Breda zouden kunnen komen, maar gelukkig legde we de trossen rond 17.00 uur vast aan het Haveneiland in de Belcrum en konden met familie en vrienden een toost uitbrengen op de veilige aankomst in Breda!

Foto: Laura Schippers, september 2015