AIR - Hans-Hannah

Als kunstenaar is Hans-Hannah gefascineerd door de trofeejacht in grote natuurgebieden. Deze jacht is bedoeld om het wild dat daar leeft te conserveren. Het afmaken van deze dieren komt voort uit liefde en vormt zo een combinatie van liefde en geweld. Hans-Hannah vraagt zich af wat dit zegt in onze huidige tijd en is zich tijdens haar residentie bij Witte Rook gaan verdiepen in hoe we de Nederlandse natuur kunnen conserveren.

fotografie: Eline Baggen

Op het moment dat de wereld bevroren is vinden we verbinding en plezier buiten. We verplaatsen ons over een voor ons onbestemde wereld, vol verwondingen. Moeder aarde die ons even laat glijden over haar gestolde wateren.

Zoals trofeejagers het wild conserveren door te jagen, zo stel ik voor om als verzamelaars het paradijs te vangen in ijs, en dit vervolgens met iedereen te delen. Zo kunnen ingevroren paradijselijkheden zorgen dat het ijs en alles wat smeltend is moet blijven bestaan. Het voorstel is dat rijke, vervuilende landen een stuk van het smeltende ijs kunnen kopen om hun eigen paradijs (samengesteld door de community) te conserveren. Zo zullen ze houden van en zorg dragen voor dit gebied. Op deze manier zouden wij het paradijs dat wij kennen, de natuur zoals die ons lief is, behouden door haar in te vriezen. Als wij ons paradijs laten invriezen kan het jarenlang bewonderd worden door toekomstige generaties. En als het nodig is kunnen uitgestorven soorten met toekomstige technieken tot leven worden gebracht.

fotografie: Eline Baggen

In de drieweekse residentie bij Witte Rook heb ik me verdiept in de wereld van het ParadIJS. Nu nodig ik iedereen uit om mee te denken. Het concept is geboren, een begin naar de vervolg stap: het vormgeven van een ambassade. De ambassade die het ParadIJS representeert. Een ParadIJS betekend voor iedereen iets anders, en is niet gericht op een vorm. Hoe zou jouw ParadIJS eruit zien? Wat is hetgeen dat jij niet zou willen verliezen? Wat zou jij willen meegeven aan volgende generaties? En wat zijn jouw eisen aan een ambassade?

fotografie: Eline Baggen

Aangezien dit plan een opstap is naar meer samenwerking met de wereld om ons heen, maar zich nog bevindt in een menselijk jasje, heb ik een brief geschreven aan het smeltende ijs.

Lieve smeltend ijs.

Het doet me pijn te horen dat je smelt, het maakt me verdrietig dat dit jou moet overkomen, na een wonderbaarlijke transformatie van fluïde tot vast word je weer fluïde.

Het spijt me.

Jij smelt door ons toedoen, door de broeikasgassen die wij uitstoten.

Deze blijven in de lucht zitten, en houden warmte vast.

Omdat de warmte niet weg kan, stijgt de temperatuur op aarde.

En begin jij te smelten.

Het spijt me ook dat ik een verschrikkelijk voorstel doe, maar ik hoop dat men hierdoor snapt dat je niet de natuur hoeft te kopen om ervan te houden en ervoor te zorgen.

Helaas leef ik in een tijd, waarin mensen meer geven om datgene waar ze voor betalen.

Ik weet dat je er bent, en dat het niet met goed je gaat.

Alleen kan ik niet veel voor je doen. Ik doe mijn stinkende best maar soms lukt het gewoon niet meer.

Daarom stel ik het meest absurde voor wat er is.

Om jou (hypothetisch) te verkopen.

Ik weet dat oneerlijk is, want jij bent het er wellicht niet mee eens.

Net zoals de aarde waarschijnlijk ook geen handelswaar wil zijn.

Duizendmaal sorry hiervoor.

Ik hoop dat je mij dit ooit kunt vergeven.

Maar je hoeft je geen zorgen te maken, want het voorstel is puur hypothetisch. Door een zoektocht naar de onsterfelijkheid van ons paradijs, hoop ik dat mensen verloren magie terugvinden. Te vinden waar we van houden, wat verloren of vergeten is te mogen omarmen.

Door een stap terug te nemen, stil te staan en om ons heen te kijken hoop ik dat we verbinding kunnen vinden met alles op aarde.

Dat solidariteit voor individualiteit gaat. Solidair met alles.

Van ego-vriendjes naar eco-vriendjes.

En zo hoeven we hopelijk nooit en te nimmer dit plan uit te voeren. Want in de zoektocht naar het verzamelen van het paradijs, zullen we (her)leren om te zorgen voor alles ons heen, dichtbij of heel ver weg. In de tussentijd zal jij weer bevriezen, en moet de dooi worden stopgezet. Anders is geen ijs om ons paradijs in te conserveren. Hierdoor kan het paradijs overal blijven bestaan.
Op die manier kunnen zullen de zeeën niet nog donker worden, en mag er meer licht blijven, magie en hoop!

Ons systeem is gebouwd rondom verhalen, helaas zijn deze verhalen haar magie verloren. Het wordt tijd voor nieuwe verhalen.

Verhalen die verteld worden door de ambassade van het ParadIJS.

Een ambassade waar iedereen deel van kan zijn.

Wij streven ernaar dat deze verhalen als nieuwe basis mogen dienen voor onze samenleving. En zo jou en vele anderen die in gevaar zijn kunnen helpen.

Ik hoop dat je dit begrijpt.

Xxxxx

De ambassade van het ParadIJS.

Samen zoekend op weg naar onsterfelijkheid voor het ParadIJS waar wij van houden

Wil jij meedenken? hello@hans-hannah.com