Herinneringen aan water en van die dagen dat

De vloer in de ruimte is voorzien van krijtlijnen die, waar ze de muren raken, voorzien zijn van dwarsstreepjes. Volgens de beschrijving geven zij routes weer zoals die zijn ontstaan door het volgen van een wichelroede. Het werk dat te zien is, zowel van Mischa Doorenweerd als van zijn vader Jeroen, heeft zonder uitzondering een connectie met vloeistoffen; omgekeerde kunstof vijvers, whiskey, twee waterelementen die groen uitgeslagen zijn, een zeepaardje, een karaf, een plant. Onder de schilderingen van Jeroen liggen wat losse zandkorrels, als herinnering aan de plek van hun ontstaan.

Het werk ‘Steamy Window’ kan niet geïsoleerd bekeken worden; er is altijd ander werk in beeld. Na enkele minuten is het meeste water verdampt en blijven er twee beslagen vormen achter op het transparante plexiglas. Toen ik de ruimte binnenstapte dacht ik dat het twee longen waren, zwaar ademend door het vocht.

Twee behangafstomers op timer staan naast de grote plexiglas plaat. Deze is aan een eenvoudig metalen frame bevestigd en staat daardoor verticaal in de ruimte. Aan weerszijden, op ongeveer een halve meter hoogte, worden de slangen van de behangafstomers vastgehouden door twee klemmen. De klemmen zijn zwart met geel, net als de apparaten. Onder het frame ligt een rubberachtig doek dat het water opvangt. Het water op het zwarte doek weerspiegeld de tentoonstellingsruimte.

Ondanks de wat statische uitvoering nodigt het kunstwerk uit tot spelen: de kern is onmiskenbaar, als een artefact van een collective herinnering. Je voelt de fascinatie van een jongetje dat het raam in de woonkamer laat beslaan door erop te ademen. Ik vraag me af of het de bedoeling is dat er op het beslagen raam getekend wordt, als er een suppoost binnenkomt en met zijn wijsvinger een tekeningetje toevoegt. Even later gaan de behangstomers weer aan, ze klinken als de regenbui die voorafgaat aan onweer op een zomerse dag. Het raam is een canvas voor de verbeelding.