In gesprek met Anja Radakovic

Kunst?

“Er is niets in het leven dat mij de voldoening geeft, dat mij meer vrijheid biedt, of waar ik me meer ‘thuis’ voel dan in het maken van kunst. Vroeger heb ik het nooit als echte mogelijkheid gezien. Ik zat vast in de gevangenschap van de middelbare scholen. Ik weet alleen nog dat ik verbaasd was over het leven, over dat niets voldeed aan mijn verwachtingen of wat ik wilde, voelde, en dat niets mij motiveerde. Dat ik me nergens in kon ontwikkelen en dat ‘leren’ en ‘op school zitten’ als een permanente straf voelde, zonder dat ik iets misdaan had. Het enige wat ik kon bedenken was dat ik iets moest veranderen en daarom begon ik aan de studie Politicologie. Ik denk dat iedereen die iets wil veranderen en politicologie gaat studeren of in de politiek gaat, ontdekt hoe naïef dat is. Ook de cultuurstudies klopten voor mij gewoon niet echt – dat zitten en luisteren – en ik wist zeker dat ik zelf dingen wilde maken, iets wilde ervaren, geven, zeggen, doen. Dat ik naar een plek wilde waar ‘het andere’ omarmd werd, waar het andere gezegd, gedaan, gegeven en gezien werd. Zo ben ik uiteindelijk naar de kunstacademie gegaan en daar merkte ik nog veel meer hoe ik naar dit verlangde en hoe ongelooflijk geweldig het is om met kunst bezig te kunnen zijn.”

Relativeren

“Ik houd me vooral bezig met het praktische aspect van ‘kunstenaar willen en proberen te worden’. Daar komt plotseling ontzettend veel bij kijken na zo’n academie. Het gaat om zaken als; zoeken naar ateliers, ruimtes en middelen om te exposeren en om werk te kunnen maken, jezelf zichtbaar maken, de pr, een website maken, documenteren, en proberen zonder deze dingen toch niet je creativiteit uit het oog te verliezen. Maar het biedt tegelijkertijd ook zo’n vrijheid en dat is ook veel waard. Daarnaast studeer ik parttime een master Filosofie en (mede daardoor) probeer ik uiteindelijk ook gewoon te leven in het nu, en gewoon comfortabel te zijn. Niet te veel zorgen te maken en niet alleen mijn, maar ons hele bestaan te leren te relativeren.”

Fascinaties?

“Volgens mij is het, als je het een ‘fascinatie’ wil noemen: het abstraheren van het leven in stukken, in daglichten, in kleuren en in vormen en dit te binden aan stukken uit teksten, gedachtes, films of liedjes. Concreter: voor mij kan een bepaalde lichtinval staan voor een bepaald moment dat staat voor een groter geheel, een warmte, liefde die ik voelde en die iedereen ooit voelde. Het is bijvoorbeeld een moment waarop ik naar buiten kijk terwijl ik in de klas zit en het ene hek na het andere zie, met daarachter gras en dat het zonlicht op mijn tafel naar binnen schijnt. Tegelijkertijd hoor ik de docente Duits (literatuur) praten over een Duits kunstwerk dat symbool stond voor het treuren en het vergaan van de natuur maar tegelijkertijd stond voor de blijdschap en hoop die de nieuwe technologie van de industrialisatie met zich meeneemt.”

“Een kunstwerk dat lijkt op een stroom antenne, een mast, maar waar een gedicht in staat geschreven en waar je onder moet gaan liggen in het gras om naar de oneindige horizon en hemel erachter te kijken. Dat gevoel dat men meer dan honderdvijftig jaar geleden voelde, dat ik nu ook voel. En de ironie ervan.”

Medium?

“Ik wil me heel bewust niet binden aan een medium. Ik wil de vrijheid hebben om alles te kunnen maken wat mogelijk is. Ik wil dat ik bijvoorbeeld over een half jaar alleen maar tekeningen kan maken als ik dat wil. Of te gaan zingen, in bomen te klimmen, te verzamelen, schilderen. Noem maar op, dat alles legitiem is als dat zo voelt. Ideeën, gedachtes en mogelijkheden daar gaat het om. If not in art, then where?”

“Voor mij is kunst, of kunst maken juist geen onderzoek, het is kunst en kunst maken. Het gebeurt op een heel eigen manier, die nou eenmaal intuïtief en gevoelsmatig is en daarnaast ook vaak verandert. Het is moeilijk te accepteren, maar kunst is nou eenmaal niet de meest uitlegbare dimensie en daar houdt het voor mij ook op wat betreft ‘onderzoek’.  Ik maak, voel, leef en ervaar, ik ontvang en geef. Onderzoek is iets dat in de wetenschap plaatsvindt.”

Groeien?

“In de lengte zou fijn zijn. Maar specifieker, wat moet het fijn zijn als je alles zelf zou kunnen doen, dus alle technieken, alle digitale dingen. Wanneer je veel ervaring zou hebben met werk maken en hoe te plaatsen, hoe om te gaan met uitwerkingen enz. Als je goed zou kunnen presenteren, organiseren, met het leven, met anderen en met angsten om kunt gaan. En het belangrijkste: als je ethisch een beter mens was voor de wereld. Als er iets is wat ik geleerd heb in het leven is dat je je ambities voor je moet houden. Ik weet nog niet precies waarom, maar wat ik wel weet is zodra je je wensen uitspreekt, ze de magie verliezen en je meestal ergens anders terecht komt.”

Verwachtingen WKNDX

“Samenwerken, het lijkt me heel fijn om zo met drie meiden een tentoonstelling te maken. Ook hoop ik dat ik voor mijn gevoel eindelijk een vrij en volwaardige tentoonstelling kan maken zonder dat ik me alleen maar druk maak om beoordelingen en ‘het halen’. Ik verwacht dus een soort interactie tussen ons en de mooie grote ruimte en ons onderliggende thema van het vrouwelijke denken. Ik ben heel benieuwd wat er tot stand zal gaan komen.”