Je bent (niet goed/goed) genoeg

Elk jaar studeren er kunstenaars en vormgevers af. Je kunt afstuderen met een 6 of een 9 en in sommige gevallen een 10. Maar wat stellen die cijfers aan het eind van de dag in je loopbaan voor? Misschien deed je precies waar je zelf zin in had en vonden je leraren dat helemaal te gek. Of ging je juist het werk maken wat zeker bij een docent in de smaal viel en was je zo goed in het uiten van je gedachten in woord en geschrift dat ze precies je gedachtegang konden volgen. Sommigen waren misschien zo slim om te misleiden, maar misleidde je de docent, of jezelf? Dan is er nog de groep mensen die hun hart echt volgen en iets ontdekken wat misschien niet binnen de academie past, maar waar je vele jaren later juist profijt van hebt. En dan bestaat ook nog de kans dat ik het als schrijver van dit bericht allemaal mis heb.

Ik ben Maurice Nuiten, heb mijn MFA behaald en, zoals ik in eerder schreef, zo trots als een aap met zeven lullen, sta ik nu hier in de “echte wereld” met de daarbij horende zorgen. Zevenentwintig jaar, met leuke vrienden en mijn familie zo gefilterd dat ik alleen een superhecht contact heb met de mensen waar ik daadwerkelijk iets mee heb. Ik heb exposities, ik mag schrijven voor Witte Rook, organiseer exposities met zeer getalenteerde mensen en wordt gevraagd als gastcurator bij weer een andere instelling. Mijn leven zou geweldig moeten zijn. Begrijp me niet verkeerd, ik ben zeer dankbaar voor wat ik mag en kan doen, niet alleen voor mijzelf maar ook voor anderen, maar daardoor schiet natuurlijk mijn eigen praktijk als kunstenaar er weleens bij in. Ik zou graag mijn parttime baan opzeggen en die tijd aan mijzelf te besteden als kunstenaar, maar goed, de vaste lasten gaan door.
Ik heb dus mijn expo’s, in Amsterdam, Breda, mag in maart naar Zweden en heb een leuk leven en toch blijft de vraag steken: ben ik wel goed genoeg? Vooral als ik kijk naar wat ik momenteel zie in musea of wat simpelweg op social media staat met ontelbare likes.

Vraag jij je zelf weleens af ‘Ben ik als kunstenaar/designer wel goed genoeg?’.
Dit was de vraag die ik stelde op mijn Facebookpagina, over contradictie gesproken, aan mijn kunstenaar- en designer vrienden. Vrij wel elke reactie was, nee ik voel mij nooit goed genoeg, op één reactie na. Ze vertelde mij: ”zolang je goed genoeg bent voor jezelf, dan ben je dat ook voor anderen.”.
Maar wat is goed genoeg? Goed en fout zijn begrippen die door onze maatschappij in het leven geroepen zijn. Toch ondervinden we allemaal problemen of moeilijkheden. Al zijn deze relatief als je kijkt naar de honger in Afrika, wij hebben luxeproblemen die overbodig lijken te zijn. Maar een probleem is een probleem, dat blijft hetzelfde, toch?

Is het een volksziekte, de burn-out door het leven wat we leiden?
Onze generatie (twintigers) is nog nooit zo vrij en gelukkig geweest en toch is iedereen bang. Tegelijkertijd zijn er nog nooit zoveel mogelijkheden geweest: als ik morgen naar het buitenland wil, kan ik morgen naar het buitenland. Dat is ook een enge gedachte: we mogen alles, er is geen kader, en als het niet lukt is het je eigen schuld, want je had andere keuzes kunnen maken. De mogelijkheden zijn er dus waarom zou je iets niet kunnen?

Hebben we nog wel reële dromen? Aan dromen zitten geen grenzen, maar wat als je ze niet kunt uitvoeren? En dat enkel om de reden dat we ze niet concreet kunnen maken, of omdat er zoveel mogelijkheden zijn dat we geen keuze kunnen maken, wat ons vervolgens weer bang maakt. We kunnen weten wat we willen, dit is mijn medium en dit is waar ik voor sta, dit is wat ik wil, maar we kunnen we ons niet meer bedenken. Dit is wat we doen, maar zou het daardoor makkelijker worden of verdwijnen we zo in onze onbegrensde mogelijkheden? Zien we een “downfall” tegemoet en verlangen we stiekem weer naar de duidelijkheid die we als kind hadden, de rust, reinheid en regelmaat? Waar verlangen we nou eigenlijk écht naar?