AIR - Margot Zweers en Karina Beumer

“Het uitvouwbare bosje”

Ik ben Julia Strik. Ik ben 16 jaar oud. Mijn opleiding is Curio vmbo-basis klas 3. Ik liep stage bij Ruth de Vos, zij is kunstenaar en werkt voor Witte Rook. Ik liep hier stage omdat ik schilderen heel leuk vind en ik ben geïnteresseerd in kunst. Ik schreef dit artikel voor Witte Rook.

Margot en Karina zijn twee kunstenaars die in een kantoor slapen, dat kantoor is bij Witte Rook en ze hebben daar een werkperiode. Ze lopen daar stage bij elkaar. Margot gaat bijvoorbeeld mee naar de scenario schrijfworkshop die Karina volgt, en Karina helpt Margot met het afbouwen van haar tentoonstelling in PARK (in Tilburg).

Ik mocht voor de opening, toen ze alles nog aan het opbouwen waren, kijken in Witte Rook. Wat ik gezien heb was een slaapkamer met twee luchtbedden en slaapspullen. Er stond een stoel met een MP3-speler en de gordijnen waren half dicht.

Wat ik gehoord heb in de slaapkamer van Margot en Karina door een MP3-speler 

Het hoorspel is gebaseerd op een dichtbundel die ze tijdens de werkperiode bij Witte Rook gemaakt hebben. Die hebben ze gemaakt in een document in Google Drive, die hebben ze tegelijkertijd geschreven.

Het hoorspel gaat over 2 kunstenaars die in een uitvouwbaar bosje zitten en om de tijd sneller te laten gaan vertellen ze verhaaltjes tegen elkaar. Ze liggen allebei op hun eigen luchtbed en zeggen random Italiaanse gerechten. Er beweegt een slak op de tafel en ze proberen er geen aandacht aan te besteden en knippen wat papieren en maken een tekening van een rots ervan. De ene kunstenaar zit in een kamer met alleen maar houten stoelen, ze opent Google Drive en ziet dat de andere kunstenaar schrijft, maar ze ziet niet dat de ander haar ziet schrijven. 15 mensen zitten in een kamer maar ze praten allemaal niet, het is stil. Je hoort paardengeluiden, ze is in een paardenstal. Ze lopen in een lange gang. Het ruikt naar stroopwafels. Ze krijgen een foto van iemand binnen genaamd Annabel. Je hoort Bo Burnham zingen over iemands Instagram. Ze lachen en praten over pizza’s en andere Italiaanse gerechten. Ze kan zich niet concentreren door die mannenstem ook al praat hij zo zacht. Zijn verhalen boeien haar niet. Trillend in een microfoon praat ze over haar stage, en dat het bijna haar einde is van haar stage.

Het hoorspel was interessant, het doet me denken aan een Spotify podcast. Ik vond het leuk toen ze over de Italiaanse gerechten praatten en lachten tussendoor. Maar het laatste stuk snapte ik niet goed, ik wist namelijk niet waar het over ging. Ik vond het wel leuk om te horen. Knap en nooit eerder gezien en gehoord. Ik luister liever de podcast dan dat ik het gewoon op papier lees, want er zitten geluiden bij, dat vond ik namelijk leuk. Ik zou het aanraden want het zet je aan het denken, omdat je niet direct weet waar het over gaat.