Maike Brinkman: over gemanipuleerde Nederlandse cultuur, inspiratie en toekomstplannen

Maike Brinkman studeerde in 2017 af aan de Willem de Kooning Academy te Rotterdam in de richting (Bachelor) Fine Art Photography. Tijdens haar studie had ze vaak te maken met deadlines waardoor ze haar projecten nét niet af kreeg. De druk van de schoolopdrachten in combinatie met snel opvolgende deadlines zorgden voor perfect uitgedachte concepten, maar een uitproduct tot in de perfectie uitwerken bleef lastig. Een aantal van deze ‘half ontwikkelde projecten’ dwaalden nog steeds door Maike’s hoofd en toen ze weer de rust had, wilde ze haar werk, zonder deadlines, afronden. De locatie van Witte Rook past goed bij haar, ze is enthousiast en gecharmeerd van de tijd die dient als inspiratie voor haar stellage(s). Dit is een nieuwe manier van werken voor Maike. De twee weken gebruikt ze dan ook om te experimenteren met nieuwe ideeën, materialen en werkwijze. Met materiaal wat bijna allemaal uit de tuin komt, takken en bladeren die door de weersomstandigheden naar beneden zijn gevallen, zullen een grote rol spelen; in de expositieruimte worden ze weer tot leven gebracht

Gemanipuleerde Nederlandse cultuur

Maike groeide in de Veluwe, aan de rand van een groot bos. Van jongs af aan maakte ze al foto’s en wist op jonge leeftijd al dat ze iets creatiefs wilde doen. Ze is met de foto’s die ze in het bos maakte naar de kunstacademie gegaan. De natuur is altijd haar grote bron van inspiratie geweest en tot op de dag van vandaag vindt Maike nog steeds veel inspiratie in de natuur.

“Bosbezoekers zoeken rust in de natuur om tijdelijk te kunnen ontsnappen van de maatschappij. In de natuur maken we contact met het originele, natuurlijke leven. Onze eigen natuur. We creëren locaties waarin cultuur verdwijnt en de natuur de belangrijkste aanwezigheid is. Deze locaties zijn echter ontstaan door ons eigen harde werk en dit harde werk moet volgens de mens beloond worden.” Met name het Nederlandse bos vindt Maike interessant, het is namelijk volledig gecreëerd en gemanipuleerd door de mens. Het begint letterlijk ‘op papier’ en in de uitwerking is de natuur, of het bos, te ‘onnatuurlijk’ om natuurlijk te zijn. We kunnen een bos creëren, maar kunnen daarin nooit de balans van Moeder Natuur nabootsen.
“In mijn werk zoek ik naar de grens tussen het stimuleren en het uitbuiten van de natuur. Mijn projecten beginnen vaak met fotografie, maar het medium kan gaandeweg met het proces mee veranderen. Met mijn werk creëer ik dromerige beelden die de kijker voorzichtig probeert te stimuleren om de natuur onafhankelijk te laten groeien.”

Vanuit een langdurig werkproces ontstaat een eindproduct, hierin spelen tijd en herhaling een belangrijke rol. Maike’s handgemaakte werken zijn elk een langdurig project, zo wil ze iets teruggeven aan de natuur. Een blijk van hard werken; een eerbetoon aan Moeder Natuur, een troost voor de uitputting die zij ondergaat.

Momenteel is Maike weer ‘thuis’ op de Veluwe en is elke dag in het bos te vinden. Met haar camera trekt ze er minstens een uur op uit en legt ze de schoonheid vast die zij daar ziet. Ondertussen plant ze zaadjes als ideeën die langzaamaan wortel schieten. Misschien niet direct een project voor nu, maar net zoals een groot, robuust wortelstelsel zal het Maike voorzien van voedingstoffen voor mooie projecten. Het idee groeit en krijgt leven als concept en tijd rijp zijn. Maike heeft een aantal jaar in de stad gewoond, maar als ze werkt trekt ze erop uit, altijd naar een natuurgebied. Het liefst naar het gebied waar ze is opgegroeid.

In de toekomst wil Maike andere landschappen in de wereld ontdekken. Zij hebben allen hun eigen interessante geschiedenis en hoe ze in relatie staan tot de mensheid. De focus ligt straks op werk maken in het buitenland. Volgend jaar vertrekt Maike voor een jaar naar Australië, een stap buiten haar comfortzone. Ze kijkt uit naar deze reis en is benieuwd hoe haar werk zich ontwikkeld.

Maike ademt weer vrij, geen deadlines die zo dicht op elkaar liggen. De ideeën die ze tijdens haar studie had, waaien nog steeds door haar hoofd, echter nu als een frisse wind; een vernieuwde blik. Witte Rook voelt niet als een klaslokaal en geeft Maike positiviteit en energie om te werken en geen rekening hoeft te houden met anderen, alleen zij en haar werk. Een kans om buiten haar stad te treden; een leerzame ervaring waarin haar oude werk in transitie is, een weg vindt door de natuur naar haar creatieve brein en resulteert in een eindpresentatie van oud en nieuw werk met als leidraad de Nederlandse natuur.