Monumentale gebaren

Grootse gebaren trekken aan of stoten af. Er is precisie nodig, om deze in toom te houden en niet het effect het werk te laten doen.

Amanda van Wijks werk is bij de Eindexpo van de Beeldende Kunst afdeling van St. Joost Breda voor mij eruit gesprongen. Al een aantal maanden eerder, in De Fabriek te Eindhoven, was me haar werk bijgebleven. Het heeft een aantrekkingskracht die niet in woorden te vatten is.

Haar materialen zijn voornamelijk gips, hout en klei. Van Wijk maakt installaties die veel ruimte innemen. Het werk bevat afdrukken en overtreksels van versieringen van heerschappelijke huizen. Ze liggen op de grond, zo opgesteld dat ze een imaginair plafond lijken te spiegelen, een ruimte aantonen waar zo’n ruimte nooit is geweest of in ieder geval nu niet meer is.

Onderdelen van de expositie in De Fabriek liggen bij de Eindexpo opgestapeld in de gang. Als in een magazijn liggen ze klaar om gebruikt te worden. Tegelijkertijd zouden ze er ook kunnen liggen om bewaard, oftewel geconserveerd te worden om een geschiedenis te behouden of voor een antropologisch onderzoek.

De grote zaal binnen lopend zie je gelijk de met natte klei nagebootste ornamenten op de vloer. Deze worden met regelmaat met water bestoven, zodat de vormen niet uitdrogen, als een soort herinnering die levendig gehouden wordt.

Een enorme zwarte kist verstoord de volmaaktheid van deze ornamenten. De kist staat op de ornamenten van klei en vervormt door zijn gewicht de met precisie nagebootste vormen. Ze staat schuin in het lijnenspel, verbreekt het zicht. De kist herinnerd aan een scheepskist, waarin de vormen die netjes opgestapeld in de gang stonden getransporteerd zouden kunnen zijn. Een museum kist waarin oude waardevolle schatten vervoerd of opgeborgen worden.

Hout in combinatie met klei of gips is een terugkerend element. In de gang naar het tweede gedeelte van de grote zaal, heeft Amanda houten balken geklemd. Deze bevinden zich ongeveer op een hoogte van 1.80m en houden versieringen van gips op hun plek aan de muur. Zij houdt het simpel qua materiaal, er zijn geen schroeven of andere hulpmiddelen te ontdekken. Twee houten balken, zoals je ze bij de bouwmarkt kan kopen, de stickers met de barcode zitten er nog op, die enkel door andere aan elkaar identieke houten stukken de juiste lengte krijgen om de gipsen platen op hun plek te houden.

Het werk van Van Wijk blijft me bij, juist omdat ik na het omschrijven van het werk het nog steeds niet kan vatten.

Afbeeldingen: Nele Brökelmann, Juli 2016