Rick van Strien: over alledaagse relaties en minimalistische schoonheid

Tijdens WKNDX houdt Rick van Strien zich bezig met een onderzoek naar schaal, kleur, materie en de interpretaties daarvan. Het is een serie wat een begrip zal laten zien van monochroom en de relaties tussen pigment, verzadiging en dichtheid. Procesmatig, van onderzoek naar inhoudelijke thematiek en figuratie, beweegt het werk zich naar abstractie. Balanceren tussen wel of niet tonen, wanneer word je uitgedaagd langer te kijken, daarin staat onderzoek en concept centraal, in beeld en bij de maker zelf.

Rick is gefascineerd door de schoonheid en het alledaagse in het minimalistische. De kleine, dingen die jij en ik wellicht voorbij laten gaan, die vallen Rick juist op. Alsof zijn oog erop gefocust is, spot hij bijvoorbeeld de lichtinval op een witte muur, of het voorwerp wat niet thuishoort in een omgeving.

“Mijn fascinatie gaat altijd uit naar het onopvallende, hetgeen dat verborgen ligt in onze dagelijkse omgeving.”

Puur werken, zonder geschiedenis geniet zijn voorkeur. Het liefst werkt Rick met zuiver pigment en pleister.
“Dit medium heeft geen geschiedenis (zoals bijvoorbeeld een linnen schilderdoek wel heeft), waardoor het op zichzelf geen associatie op roept. Dit is voor mij een belangrijke factor, omdat het werk draait om interpretaties mag het gekozen medium niet dominant sturen.”

Hij richt zich op de werkruimte en de tuin van de locatie. Rick zoekt naar de verbinding tussen deze twee en heeft zijn focus ook duidelijk gemaakt door zijn werktafel zo te zetten dat hij zicht heeft op de tuin. De ideeën die door de ruimtelijke omgeving ontstaan zorgen direct voor een relatie tussen visueel, mentaal en een fysieke uitvoering: het direct visueel maken van verborgen schoonheid op locatie.

Tijdens het proces wil Rick graag de dialoog met anderen openhouden, het houdt hem scherp. Zijn werken maken aanspraak op het geduld van de kijker.
“Er is geen juiste interpretatie nodig voor de verhalen die de werken vertellen of de vragen die ze oproepen. Het gaat alleen over de suggestieve waarden van het beeld in relatie met de kijker.”
Door bewust de kijkers de tijd te geven, zorgt hij ervoor dat ze het werk opnemen, de connectie vinden voor een interpretatie en misschien ook wel een associatie, zodat men zich stiekem ietwat kan laten gaan in zijn werk. Op een vaste locatie om een verbinding vinden om even verloren te raken in het werk van de kunstenaar. En om daarachter te komen, om mee te gaan in die reis, daarvoor zijn gesprekken nodig, ze zijn zelfs van groot belang voor het volledige proces.

Deze veertien dagen zijn voor Rick ook een ontwikkeling. Door deze werkperiode te onderzoeken, analyseren, reflecteren en uitermate kritisch te zijn op zijn eigen onderzoek, wil hij zich graag verder ontwikkelen, zodat hij nog jarenlang alles om zich heen kan bewonderen en op zoek kan blijven gaan naar de minimalistische schoonheid van het dagelijkse.