ruimteCAESUUR en de dingen

ruimteCAESUUR is een ding, een tastbaar gegeven in Middelburg. Vier muren omsluiten de tentoonstellingsruimte, laten glazen gaten open voor de passant. De ruimte breidt zich uit achter de ruimte, boven de ruimte, in de mensen die er wonen, passeren, en in de tijd. Het fysieke aspect van dit geheel is onmiskenbaar, en essentieel. ruimteCAESUUR en haar tentoonstellingen zijn niet te ontkennen. Honderden spijkertjes doorboorden de muren, om evenzovele kunstwerken te dragen. Zelfs deze gaatjes zijn objecten, sinds Anish Kapoor zijn uitgehakte steen neerlegde in De Pont Tilburg. Je kunt een object weghalen, maar het spijkergaatje blijft bestaan. Tentoonstellingen leven voort in gedachten, concepten, zwerven over het internet. Alles echter afgeleid van fysieke voorwerpen, fysieke arbeid, een fysieke ruimte. Een tentoonstellingsruimte als spijkergat in de werkelijkheid.

Objecten zijn misschien wel de beste remedie tegen het vergeten. In een tijd waarin objecten tot wegwerpartikelen zijn verworden, of totaal objectloos op een beeldscherm, dreigen we te vergeten. Het is een groot onderwerp aan tafel bij ruimteCAESUUR, een maatschappij zonder geheugen. Deze gesprekken belanden dan al snel in de politieke sferen, hoe de moderne geschiedenis gevormd wordt in een vacuüm van herinnering.

De expositieruimte is geladen met herinneringen en wat deze herinneringen betrouwbaar maakt, is het spoor van objecten dat deze herinneringen draagt en bevestigt. Deze plek is een plek van de dingen, dingen die dingen dragen, die als ze benoemd worden ons ontsnappen. Ik zou kunnen wijzen in de richting van schoonheid, betekenis, emotie, kennis, kunde. Ik zou deze lijst kunnen vervolgen met lelijkheid, falen, onkunde, machteloosheid. Kortom; het gaat ergens over. Ze vormen samen een fysiek geheugen, een soort serieus trucje om te onthouden. Zoals sommige geheugenkampioenen de decimalen van Pi onthouden door ze aan objecten te koppelen, zo kun je een grote herinnering maken van objecten die passeerden in ruimteCAESUUR.

De dingen onthouden als protest schreef ik vannacht op een post-it briefje. Het klinkt erg Caesuur in mijn oren. Want om dingen te kunnen onthouden, moeten we dingen maken, blijven maken. Dingen zijn eerlijk, maar ook zo veelduidig. Het helpt ons herinneren dat de waarheid niet bestaat, dat onze waarheden veranderen, moeten veranderen. En als we omkijken zien we dat we zelf zijn veranderd, we hebben de objecten die dit bewijzen, deze objecten zijn zelf nauwelijks veranderd, maken ons dit helder als glas. Of het nu objecten zijn die we maakten, die we ons toe-eigenden, of die we ons herinneren, zij kunnen ons stilzetten bij wie we toen waren, en nu niet meer zijn. De objecten als extern geheugen, een soort toetsstenen om te controleren of we nog wel veranderen. Maar ook objecten van schoonheid en van troost.