De laatste week FUNTASTIC in Grand Theatre Boekhandel aan het Van Coothplein is ingegaan. KOP presenteert een nieuwe generatie kunstenaars en ontwerpers die met scherpe blik naar de actualiteit kijkt. Wij gingen in gesprek met ontwerper Jasmin Djerzic die met zijn design speelsheid terugbrengt in ons leven.
“Rond 2009 ben ik begonnen met het maken van keramieken speelgoed. Met mijn vlucht uit Bosnië heb ik al mijn speelgoed achter moeten laten. Als kind vond ik dat natuurlijk erg. Nu als volwassene wil ik eigenlijk ook speelgoed om me heen hebben. Maar omdat dat gek is als 33-jarige, heb ik het verwerkt in mijn producten. Ik ben heel erg bezig met waardebepalingen. Dat probeer ik ook met mijn collectie te bevragen. In deze tijd is de prijs van producten onderdeel van beeld en perceptie. Vormgeving, presentatie en prijs samen maken het beeld. Als je iets moois koopt bij Xenos voor drie euro is dat toch niet zo mooi of bijzonder als wanneer je hetzelfde ding voor honderd euro bij Moooi zou kopen. De prijzen die bij mijn producten horen zijn net zoveel onderdeel van het beeld als de vormgeving.”
Verliefd op een vorm
“Waarom iets mooi is, vind ik fascinerend. Waar zit het ‘m in dat iemand verliefd kan worden op een vorm? En hoe kan het dat je er verliefd op kan blijven? Vaak zit er in iets wat je heel mooi vindt iets ‘lelijks.’ En dat lelijke zorgt ervoor dat je het toch mooi vindt, maar vooral dat je het mooi en interessant blijft vinden. Als vormgever/kunstenaar is dan de vraag, hoeveel lelijks moet ik in mijn werk verwerken?”
„Met keramiek ga je de samenwerking met het materiaal, omdat het nooit precies doet wat je wilt. Je weet nooit wat er uitkomt, want ik ben niet de enige die bepaalt. Dat is bijzonder en spannend. Als ik een idee heb, probeer ik het te realiseren. Vaak lukt dat niet in een keer, in tegendeel. In mijn nieuwsgierigheid naar beeld en door te experimenteren bedenk ik gaandeweg hoe ik een product makkelijker en beter kan maken.”
Een speeltuin maken
“Men moet een band krijgen met mijn producten. Dat je iets koopt voor honderd euro en niet na een half jaar voor dat bedrag doorverkoopt. Omdat je het nu meer waard vindt en omdat je eraan hecht. Ik hoop dat wij zelf weer waarde gaan bepalen en dat waarde niet wordt bepaald door productiekosten.”
“Op dit moment zoek in naar een manier waarop ik me kan blijven ontwikkelen in mijn vakgebied en tegelijkertijd kan blijven leven van mijn werk. Een moeilijke balans. Ik wil blijven ontwerpen en mezelf beeldend uitdagen. Dag in dag uit bezig zijn met ontwerpen en daarvan kunnen leven. Daarvoor heb ik kopers, winkels en een netwerk nodig die niet enkel geloven in mijn ontwerpen maar ook in mij als ontwerper. Al vinden ze iets niet mooi, het toch aandurven met mij. Verder heb ik een productieproces nodig waarin nieuwe ontwerpen kunnen worden toegevoegd en oudere worden weggehaald. Eigenlijk wil ik een speeltuin maken waarin ik mezelf kan blijven ontwikkelen. En spelen.”