Praktijk
kunstenaarsgesprek:
Een spiritualiteit in de wereld van Samuel Hortulanus
Agenda
Artikelen
Programma
Zoeken
Contact
Partners
Auteurs
De duotentoonstelling ‘MAAKBAAR’ van Laurent Malherbe en Stijn Elshuis is een combinatie van uitersten. Michiel van der Zanden en Julian Edwardes zijn de samenstellers van deze expositie. Michiel vertelt meer over de kunstenaars, de kunstwerken en hoe hij tentoonstellingen maakt.
Laurent Malherbe bouwt installaties die doen denken aan klusprojecten. Een aantal jaar geleden waren deze nog vrij letterlijk, het huidige werk is meer sculpturaal. Dikke vegen Fix & Finish (afwerkpleister) die op bouwsels van Stucanet zijn aangebracht. Dit Stucanet is op zichzelf helemaal niet stevig; het is een raster van ijzerdraad met geperforeerd papier. Aan de achterkant komt de ruw opgebrachte Fix & Finish als kaarsvet weer naar buiten. Na droging kunnen de Stucanet met Fix & Finish bouwsels blijven staan. Maar de spanning van kwetsbaarheid blijft zichtbaar.
De beleving van de installaties wordt nog sterker wanneer je weet vanuit welk vertrekpunt hij start. Laurents vader werkte bij een bouwmarkt en was in zijn vrije tijd een gedreven amateur acteur, regisseur, toneelschrijver en decorbouwer. Als kind kwam Laurent vaak in de bouwmarkt, waar inmiddels ook badkamers werden ingericht. In het weekend ging hij mee naar toneel. In de beleving van Laurent vloeiden deze werelden naadloos in elkaar over. Deze tragikomische mengeling is heel mooi terug te zien in zijn werk. Wij kennen Laurent Malherbe en zijn werk al wat langer. Hij heeft een aantal jaar bij De Fabriek in Eindhoven gewerkt en is mede-oprichter van Club Solo in Breda.
Het technologische tijdperk
Stijn Elshuis studeerde afgelopen jaar af aan Sint Lucas Academie in Antwerpen. Stijn houdt zich bezig met de vraag of en hoe de mens, in de toekomst van het technologische tijdperk, van natuur zal genieten. En kan er ook schoonheid zitten in de vernietiging van natuur?
In zijn geheel genomen, bestaat zijn werk uit verschillende zetstukken in verschillende disciplines. Dit gaat van gevonden boomstronken met een dikke laag half-transparante metallic lak, tot grote dibond prints van modelbouw boompjes die in Photoshop gemanipuleerd zijn. Door deze aanpassingen en ingrepen ontstaan er nieuwe identiteiten die bekend, maar gelijktijdig vervreemdend overkomen. Stijns manier van presenteren lijkt willekeurig: de dibond prints hangen niet netjes aan de wand, maar staan lukraak door- en voor elkaar in de ruimte, soms met de schuimrubber bescherm profielen nog op de hoeken. Twee dibondplaten staan -met een getimmerd rekje ertussen- als een kaartenhuis tegen elkaar. Zijn presentatie oogt willekeurig en lichtvoetig en sluit daarom zeer goed aan bij Laurents werk. Je krijgt het gevoel alsof het morgen alles weer anders staat. Precies zoals bij een verbouwing.
Een ijsberenverblijf uit de dierentuin
Er zijn al veel mensen van buiten in de galerie gelokt door de grote kleurrijke prints van Stijn. De installatie van Laurent is door de uitlichting met losse TL-verlichting op de vloer ook mooi zichtbaar vanaf buiten. Vooral ’s nachts en bij donker weer.
De bezoekers stellen veelal technische vragen; ze willen weten of de boomstronken écht van hout zijn en of de installatie zal blijven staan. We hebben nog maar één bezoeker gehad, die de met latex besmeurde vogel in de kabelgoot aan het plafond heeft gevonden.
In de toekomst zou ik graag een keer experimenteren met de begrippen wand, muur en plafond. Een presentatie bijvoorbeeld, waarbij niets meer recht is, maar organisch, als een grot. Of als een ijsberenverblijf uit de dierentuin, maar dan in abstractere vorm. Als tegenhanger zou het mooi zijn een aantal kunstenaars uit te nodigen die geometrisch abstract werken. Om een presentatie te maken in een dergelijke setting. Schilders als Bert Boogaard en Jan van der Ploeg bijvoorbeeld. Maar er zijn nog zoveel ideeën…
Schuilen onder een viaduct
En heel veel te ontdekken zoals het werk dat me onlangs het meest verrast heeft van twee Vlaamse generatiegenoten Hans Op de Beeck en David Claerbout. Ik zag het videowerk ‘Staging Silence (2)’ van Hans Op de Beeck, in de tentoonstelling ‘Investigations into the uncanny’ bij Willem II Fabriek in Den Bosch welke was samengesteld door Loek Grootjans en Lars Weller. Hierin worden verschillende surreële werelden -typisch voor het werk van Op de Beeck- op schaal, door de kunstenaar opgebouwd.
Bij Museum De Pont in Tilburg zag ik recent werk van David Claerbout. Vooral de 3D geanimeerde video ‘Oil workers (from the Shell company of Nigeria) returning home from work, caught in torrential rain’ greep me. Ik ben zelf goed bekend met ‘Computer Generated Images’ (CGI), maar de beleving van schuilen onder een viaduct kwam als zeer levendig over.
