Charlene Klaver, terug naar kunstenaarschap: analoog en digitaal laten samensmelten

Na haar studie Grafische vormgeving Fotografie volgde Charlene Klaver (1991) een bachelor Fotografie aan AKV | St. Joost in Breda. Nadat ze de academie afrondde, voelde ze de behoefte om het kunstenaarschap tijdelijk los te laten. Op haar eigen manier ving ze een reis aan met een doel dat zich ergens halverwege bevond. Normaliter is het doel van een reis om de bestemming aan het einde te bereiken, Charlene wilde haar doel bereiken gedurende de reis zelf.

Zelf vindt Charlene dat ze het kunstenaarschap een beetje heeft verwaarloosd. Ze stelt zichzelf dan ook de vraag of zij zichzelf ziet als kunstenaar. Toch is de behoefte om dingen te creëren sterk aanwezig, dit kan zich uiten in een beeld of door middel van vormgeving. “Echter vind ik het lastig om mijzelf een kunstenaar te noemen, hoewel de kwaliteiten daarvoor wel aanwezig zijn. ”Mede daardoor heeft Charlene de afgelopen tijd, in alle rust, gewerkt aan nieuwe beelden. Door deze rust, die soms aanvoelt als ‘gesloten’, heeft ze geen drang om haar werk te delen. Het is iets wat ze altijd moeilijk heeft gevonden, dat delen van werk en die onzekerheid die daarbij komt kijken. Wat Charlene wel altijd heeft gehad is de behoefte om in rust te werken. Zonder de drang van snelheid, want dat werkt haar juist tegen. “Als ik snel werk, werk ik juist meer, denk en ontdek ik minder.”

Inspiratie ziet Charlene als iets intuïtiefs, een opvatting die ze deelt met fotografen Vivian Maier, Lee Freelander en Todd Hiddo. Zij zijn een voorbeeld en een grote bron van inspiratie. “Het kan een een fragment zijn uit een boek, documentaire, film een artikel uit een magazine, de natuur, filosofie. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat mijn bron heel groot is.”

Momenteel werkt ze aan een vervolg op haar werk ‘Zusje’, een fotorapportage van Esmee, het elf jaar jongere zusje van Charlene. De foto’s laten een transformatie zien van klein zusje tot jonge vrouw, een transformatie die Charlene zelf ook onderging. De ontwikkeling van Esmee roepen herkenbare associaties op; onwennigheid, onrust, kwetsbaarheid en de beginnende afhankelijkheid. Door dit proces te documenteren, maakt Charlene zelf ook wat ontwikkelingen mee en maakt ze een nostalgische terugblik naar haar eigen jeugd. Een vervolg geven op deze documentatie is dan ook een idee wat nu wordt gecreëerd, hoe zal de pubertijd en adolescentie verlopen, en dit alles in de vorm van een film, een proces waarin analoog en digitaal samenkomen.

Het belangrijkste wat voor Charlene nodig is, is een klankbord. Iemand of meerdere personen die kritische vragen stellen maar ook kunnen inspireren, een discussie. “Het klinkt misschien gek maar ik moet gewoon weer even een schop onder mijn kont krijgen en weer gaan maken, mooie dingen maken!”