Julie Scheurweghs: de kloof tussen observatie en tactiele ervaring overbruggen 

Julie Scheurweghs gebruikt naast haar eigen foto’s ook beelden die ze vindt in reclame, medische archieven of zelfs in familie snapshots. Beeldcultuur interesseert haar en ze speelt in op wat hierin leeft. Zelf definieert ze haar werk als “geconsumeerd door beeldtaal”.

Julie speelt vooral met de vraag hoe we beeldende kunst, en specifieker fotografie, kunnen maken die niet louter berust op het visuele. “Omdat we tactiele wezens zijn, die houden van dingen aanraken, wil ik onderzoeken hoe ik de kloof tussen de afbeelding als object voor observatie en de afbeelding als een tactiele ervaring kan overbruggen.”

Julie kijkt graag naar hoe mensen kijken, hoe de mens observeert, hoe ze de wereld ervaren en wat ze al dan niet zien. Sinds haar studie wil ze de confrontatie aangaan met de ‘grenzen’ van fotografie en zoekt ze naar een manier om deze te overwinnen. Hierbij komen diverse vraagstukken aan de orde. Hoe fotografisch werk zichtbaar te maken voor mensen met een visuele beperking? Hoe kan ik betekenis toevoegen aan beeld als men het niet kan zien? “Daarnaast heb ik een enorme fascinatie voor beeldarchieven en gevonden foto’s. Ik heb dus ook een heuse verzameling verloren beelden die ik koop op rommelmarkten of vind op straat. Die beelden lopen van medische archieven tot ‘gewone’ familiekiekjes. Die beelden archiveer ik en combineer ik vaak met men eigen fotografisch materiaal om ze zo om te toveren tot nieuw werk.”

Medium kiest voor Julie 

Al op jonge leeftijd was er een interesse in fotografie. Als kind maakte Julie ensceneringen met knuffeldieren die ze vervolgens vastlegde met haar camera. Waar je normaal zelf als persoon zijnde het medium kiest, zou je bij Julie kunnen spreken over het omgedraaide: “De term fotografie omvat echter zo’n brede waaier aan stromingen en technieken, dat deze een zeer complex leven is gaan leiden en de dag van vandaag nog steeds een moeilijke positie en verhouding heeft tegenover de beeldende kunst.” Maar juist daarom is het voor Julie een uitermate interessant medium dat haar ruimte biedt voor experimenten en onderzoek. Fotograaf is een term die ze misschien niet veel zal gebruiken: “Ik voel mijzelf eerder een kunstenaar die fotografie als medium gebruikt.”
Julie wilt met haar werk mensen een moment van rust bieden. Ze creëert met haar werk een ademruimte, een moment van rust op bijvoorbeeld een drukke dag. Daarnaast wilt ze mensen kritisch laten nadenken over hetgeen ze zien en ervaren. Welke associaties hebben mensen met het werk? Ze wil in elk geval bereiken dat mensen dichter naar elkaar kunnen groeien, dat haar werk helend werkt. Al kan het beeld wat men ziet tegenstrijdig zijn – namelijk die van het menselijk lichaam en de aftakeling daarvan – maar ook dat heeft zijn schoonheid.

Controlefreak vs. serendipiteit

Het brein van Julie wordt voorzien van een permanente ideeënstroom: sommige projecten hebben meer tijd nodig, rijpen verder totdat het juiste moment is aangebroken om gemaakt te worden. Daarnaast zijn er ook de momenten waarop ideeën spontaan ontstaan en uitgevoerd kunnen worden. “In de tussentijd doe ik enorm veel onderzoek naar onderwerpen die me interesseren, lees ik, ga ik veel kijken naar werk van andere kunstenaars en experimenteer ik met materiaal, dragers, etc.” Wanneer de transitie van de mentale wereld naar de fysieke wereld zich aanbiedt, haalt Julie haar camera tevoorschijn en begint ze te fotograferen of gaat ze in haar archief op zoek naar de het ideale beeld om verder op te bouwen. “Er zit nogal een controlefreak in mij, dus het werk ziet er meestal exact uit als hoe ik het voor ogen had. Hoewel ik toch probeer open te staan voor serendipiteit.” Het onderzoeken en experimenteren is noodzakelijk, Julie is van mening dat dit nodig is om een inhoudelijk kritische praktijk te hebben. Door te onderzoeken kom je namelijk ook op plekken waar je zelf wellicht niet aan gedacht zou hebben, op deze manier kun je je intens verdiepen in je onderwerp.

Julie wil blijven leren en groeien, niet alleen als kunstenaar, maar ook als mens. Door zelf te groeien in onder andere het hebben van geduld en het leren loslaten van controle wil Julie groeien in haar werk, het meer toegankelijk en inclusief maken. De groei als mens versterkt de groei als kunstenaar en andersom. Ze wil samenwerkingen aangaan, zoeken naar pijnpunten in onze maatschappij, zodat ze hierop kan inspelen en via haar werk de juiste vragen kan stellen, want antwoorden zijn er niet altijd. “Men moet altijd blijven leren en groeien op alle vlakken.”

Volledige overgave aan praktijk

Julie denkt dat de “grootste ambities en dromen vaak verschuiven als men eenmaal kleinere doelen heeft bereikt”, dus over haar grootste ambities laat ze zich liever niet uit. Ze vindt het jammer dat weinig kunstenaars kunnen overleven van enkel hun praktijk. Helaas is dit bij haar ook het geval. De ambitie om wel te kunnen, is op dit moment sterk aanwezig. Daarom zal ze alles op alles zetten om zich “volledig te kunnen wijden aan de kunst, wat op zich al een mooie, grote ambitie is”.