Als het is wat het is, dan is dat wat het is

Met het cynisme van het postmodernisme is alles afgebroken.
Alles kan kunst zijn, en daarmee is niets meer kunst. Iedereen kan kunstenaar zijn, en daarmee is niemand meer kunstenaar. Alles is onwaar, onbelangrijk, relatief en daarmee zinloos geworden. Het is hoog tijd om dit zwartgallige, destructieve juk af te werpen en weer eens iets op te bouwen. Maar wat valt er te bouwen op de as van het postmodernisme?
Door naïviteit en toeval te omarmen, en op te gaan in het moment kunnen we opnieuw leren te genieten van al het schoons dat de wereld ons biedt. Wordt allen weer een Homo Ludens!

Ik ben geboren op een paard.
Heel mijn leven rij ik op haar rug de wereld door, zonder doel, richting, of sturing. Soms draaft ze, soms galoppeert ze, soms staat ze maanden in een wei te grazen en is ze met geen mogelijkheid aan te sporen verder te lopen. Ze is een mooi paard. Nukkig wel. En driftig. maar snel en slank en soepel. Als ze de bergen doorkruist, dan is het alsof ze vliegt. Alsof haar hoeven de bergtoppen niet eens raken.
Wanneer ze de bergen doorkruist, want vaker gaat ze helemaal nergens heen. Vaker is ze gemakkelijk tevreden gesteld met een weide vol gras en zon en loom rond te hupsen, met mij op haar rug.

Op onze reizen ontmoet ik vele mensen. Mensen die me leren over het land waar we op dat moment zijn. Ze leren me de talen, de gewoontes, en de gedachten van het land. Ze leren me over de verschillende landschappen, en hoe die landschappen te interpreteren. Dat bergen altijd dalen betekenen, en dat oases altijd woestijnen zijn. Dat steden niet bestaan zonder bossen, en bossen niet bestaan zonder zeeën, en zeeën niet bestaan zonder havens, en havens niet zonder steden.
Niet altijd begrijp ik ze, niet altijd versta ik ze, en vaak zat liegen ze, maar ze leren me het land te interpreteren zoals het zich aan me voorbij trekt.

Soms is ze driftig en ongeduldig, en dan razen we door het land heen. Geen tijd om te kiezen dus gris ik snel een zak dadels uit de handen van de marktkoopman en dat is dan het enige dat ik van dat hele land heb meegekregen.
Dagen of weken raast ze verder met het schuim op de bek en ik zit op haar rug en bestudeer de wereld die aan me voorbij flitst terwijl ik op een dadelpit kauw.

Soms is ze geduldig en zonder haast, en dan leer ik alles wat er te leren valt en meer. Tot er niets meer voor me te leren is. Tot alle geheimen van het land prijsgegeven zijn. En nog rijdt ze niet verder.
En ik zit op haar rug, te branden in de zon, tot al mijn huid van leer is en mijn hoofd een spons en mijn mond een graf van as en herkauwde woorden. Maar zij is niet aan te sporen. En dus wacht ik geduldig tot zij besluit verder te lopen. En ik zit op haar rug, te weken in de regen, tot al mijn leer is weggespoeld, en mijn hoofd van mijn romp valt, en de as van mijn mond in modderpoelen in de grond opgenomen is. En nog moet ik wachten tot zij verder wil. En ik zit op haar rug, in sneeuw en hagelstormen. Biddend dat ze ooit weer rijden zal want mijn bevroren botten kunnen de koude niet meer aan.

Ik ben geboren op een paard.
Maar niemand leerde me ooit paardrijden. En dus draaft zij rond, met mij op haar rug. En laat ik me meevoeren naar waar zij gaat.

Jesse Verweijen n.a.v. het project XIIXIIXIIXII met Marc Elisabeth, 2 december 2018 Witte Rook te Breda