Gekleurde tekst, tsjilpende mussen en notitieboekjes: online residency bij De Graaf & Co.

Nancy de Graaf meldde zich aan voor een werkperiode bij Witte Rook. Toentertijd nog in de veronderstelling dat de werkperiode aan de Stationslaan in Breda zou zijn. Echter bleek een pandemie voor een verandering te zorgen. Gelukkig onderzoekt Witte Rook al een geruime periode de rol van het internet binnen de kunstenaarspraktijk. Ook de werkperiode van Nancy verliep via de digitale weg en zij dook in haar oude notitieboeken van tijdens haar academietijd. Dit in gezelschap van Herman de kat, nieuwe vriendin Priscilla en dikke duiven die het balkon van Nancy als thuis beschouwden, onder het genot van thee en koekjes en muziek van onder andere Frank Zappa. 

Behang pulken en Alfred Jodokus Kwak

Ik had een Alfred Jodokus Kwak bed. Nu weet ik dat ik dat dacht omdat het bed in de beddenwinkel opgemaakt was met een lichtblauw dekbedovertrek met een enorme Alfred Jodokus Kwak en zijn mollenvader erop. Dat werd mijn grotemensenbed. Als er iemand is, die nog zo een dekbedovertrek heeft en er niets mee doet, dan wil ik het graag hebben. het geeft mij hetzelfde gevoel als knikkers en gelpennen met glitters. Het is een beetje geluk.

Mijn bed stond tegen de muur. het behang was een klein beetje los en zoals elk jong kind dat zou doen (dat stel ik me zo voor) ging ik daar aan pulken. Heel kleine stukjes, want dan hadden papa en mama dat vast niet door. ik wist wel dat het niet mocht. Behang trekken vond en vind ik nog steeds geweldig om te doen.

Ik denk dat ik vier of vijf jaar oud was, dat ik voor het eerst -wacht ik zoek het even op-

30 04 2019
‘wanneer ik twijfel aan mijn kunstenaarschap denk ik terug aan het moment dat ik, vier jaar oud, vol hartstocht kleine stukjes behang lospeuterde en er, met wild kloppend hart, achter kwam hoe ik een been met een voet eraan kon tekenen. hoe ik toen wakker lag omdat alles in mijn hoofd aan leek te staan van enthousiasme en ongeduld’

en boos of moedeloos
06 05 2019 ‘…ja of ik probeer gewoon uit met te dikke verf en een kapot penseel op het doek. dat toch al niets werd en me het gevoel gaf niets waard te zijn. met een verkeerde kleur en word dan zo boos dat ik het eerst probeer stuk te trappen en als dat niet lukt van een rechthoek een driehoek maak en hem in de hoek WEGFLIKKER. ik moet iemand zien vandaag want het gaat niet goed’

07 05 2019
‘…of een goed schilderproces. is er één waarin ik voel wat mijn tempo is; wanneer ik moet stoppen; wanneer ik door moet gaan; wanneer ik ideeën moet laten gaan; moet kiezen welke voor dat moment zijn; wanneer ik een keer wakker lig, of lachend in slaap val; aanvoel wanneer het tijd is om na te denken en wanneer om te doen; doe ik veel en werk ik traag en heb ik bijster weinig te zeggen verder’

05 06 2019 in een brief aan Ole
‘..en ik vind dat schrijven iets is wat moet blijven. tussen de one-liners, kreten, digitale uitspattingen, links (de www. type of links) en snelheid door. Ik vecht voor traag. ik denk dat we (mensen) traag nodig hebben. Moeten behouden. Want als traag verdwijnt, verdwijnt ook geduld. en geduld is nodig.

Traag vind ik, net als geduld, in de kunst. Kunst vertraagt… ‘

10 09 2019
‘…mijn werk moet nu voor gaan. anders verdwijn ik in het niets. kies dan voor mij. als je niet weet wat al die andere uitkomsten moeten worden
…
mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk
mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werkmijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk mijn werk’

21 10 2019
‘… Was mijn statement af, zo? Heb ik verteld over mijn werk, zo? Statement over de laatste drie schilderijen die ik maakte in de vorm van creatieve tekst. Of een gedicht, ofzo. Of niet.

Nancy waar gaat je werk over? Wat maak je eigenlijk?
Nou, Michiel, dat zal ik je vertellen: ik denk dat kunst ‘m zit in de dingen die je tegenkomt, die…. Pffffh zo saai Nancy. Open deur.
deuren, tafels, stoelen, plant, kastje, boeken, de plint, de vloer, de lamp. een lamp? ja Michiel, een lamp.

Statement. Brief aan mijn alter-ego, want die weet nergens wat van.

Lieve Michiel,
Vandaag deed ik het nog eens, met dezelfde sjablonen, maar het gevoel was anders, er zat geen druk achter dit keer. dus het was meer spelen. de vorm op de voorgrond verveelt nog niet Jezus Nancy wat een saai verhaal. andere blz. andere pen, groen, of zo. ‘

22 10 2019
‘… soms denk ik wel eens: waarom geef ik het niet gewoon op, dat kunstenaar zijn?’

13 11 2019
‘ … Ik kwam twee jongens tegen in de trein. Ze spraken van Zutphen tot Nijmegen over hun opleiding, deden spelletjes: raden naar percentages. De één kan goed hoofdrekenen aan de termen die ze gebruikten te horen ging het om een vrij exacte studie, in het Engels -vierkant, voelt dat voor mij.

Het ging maar door: een professor deed al drie weken over cijfers geven en een herkansing was alleen mogelijk als je lager dan een vijf scoorde of als de toets voor 25 procent meetelde. Of zo. Ik raakte ‘n beetje verveeld door het gesprek, maar was ook gefascineerd. De hoofdreken-jongen was een beetje een betweter, hij corrigeerde de andere jongen tamelijk vaak. Maar hij was niet per se vervelend. Ik vond het vervelend omdat het een spiegel was, ik doe dat ook. en ik doe dat omdat het anders jeukt in mijn hoofd, de ‘correcte’ conclusie. Dat is de afsluiting die ik moet hebben -anders is het probleem niet opgelost.

De jongen was ook niet arrogant of zo, als-ie iets niet wist of de ander zei iets slims dan gaf hij dat ook toe en complimenteerde de ander ook.

Toen we uit gingen stappen hadden ze ‘t over kleuren. ze leken kleuren te geven aan bepaalde vakken of cijfers. Ik kon het niet laten en vroeg ze, terwijl ik de betweter (spiegel) aankeek ‘geven jullie nou kleuren aan cijfers?’ en de betweter (spiegel) zei toen; ‘nou, ja -we geven een kleur aan de behaalde resultaten, maar ‘t gaat dan meer om het gevoel dat daar bij hoort’. Ik vroeg hem naar zijn gemiddelde kleur. Hij dacht na en zei ‘nou. die is een beetje grijsgroenig / blauwgroenig, dus redelijk positief, wel’

Ik verwachtte dit absoluut niet, dat iemand die naar mijn invulling heel exact structuur geeft aan het leven ineens iets wat dus exact is/lijkt te zijn subjectief benadert

Dat kan alleen maar liefde zijn. Als je de dingen in je leven een kleurwaardering geeft.
….
Ik was ervan ontroerd’

Wat ik ooit nog zou willen doen

In een van mijn notitieboekjes (i.v.m. vallend hout) begon ik met schrijven van dialogen van beren op een feest.
De dialogen van de beren op het feest wil ik uitbreiden (ik heb er nu drie geschreven en ik wil ze laten lezen maar dan wordt deze tekst wel heel lang) en vervolgens boekjes maken met die dialogen met gekke illustraties die misschien wel of misschien niet te maken hebben met wat er staat (ik maakte al een boekje ‘de mooiste vaas van de zee’ (mei 2019) over ‘best heel gepassioneerde individuen die iets graag of juist niet willen, met alle gevolgen van dien‘.) OH PLAATJE!

Verhaal begint met een gepassioneerde kunstenaar op zee (die drie kippen heeft en van de eierschalen en klei dingen maakt) die een vaas maakt die mislukt. Hij wordt boos, gooit de vaas overboord. Beneden in het water zijn drie vissen die gaan vechten om in de vaas te kunnen wonen.

ééntje daarvan wint, omdat de andere twee afgeleid raken door twee andere kunstenaars op zee; ééntje die allemaal conceptuele dingen zegt, waar de tweede vis bij intrekt en ééntje die nóg meer zooi in het water gooit, waarmee de derde vis een tentoonstelling onder water maakt. Ik werk nu aan het concept voor een vervolg. Dat zal ‘De tentoon’ gaan heten en naar verwachting half mei klaar zijn.

Het is echter onderdeel van een cadeau (en nog een verrassing SSSSHT) en is niet direct bedoeld om uit te gaan geven. Maar wellicht wil ik het wel onderdeel laten zijn van mijn portfolio voor mogelijke andere concept – inzendingen – of zo.

Ik wil heel graag meer van die boekjes maken en dan wil ik die drukken en uitgeven maar ik heb daar (nog) geen verstand van. hahaha en geen geld voor. en ik ben te oud voor sommige illustratie-prijs-financiering dingen (te oud, wie had dat gedacht). ik ben pas 31 jaar oud joh.

17 12 2019
‘you must risk something that matters’ (Tom Waits. – luister niet te lang naar Tom Waits. Sommige goede vrienden moeten niet te lang blijven)

Soms liggen latten te hoog en worden dingen te zwaar om vast te houden. Doe ik te veel en stop ik te laat.
22 12 2019
‘ik hoop dat ze ‘t nog even redden, de plantjes in het atelier’

23 12 2019
‘STAPELS MOETEN NIET TE HOOG WORDEN
EN ZOLANG MIJN OOGLID TRILT
ONDERNEEM IK NIETS’

11 02 2020
‘ik zag blauw van de lucht de takken en
de spiegeling van licht in het raam
de wereld was een lijst om twee gele vierkantige vlakken
één voor de ander geschoven dekt en transparant
en ik huilde omdat ik dacht
dat ik het nooit meer zoals nu zou zien
maar misschien ook wel
dat weet ik niet
en het wordt blauwer en blauwer
en blauwer en het geeft geen antwoord’

Soms nog meer zwaar
07 03 2020
‘ik zit met een heel chagrijnig hoofd in de stoel, naast de plant. ik had allemaal plannen, was enthousiast over alle mogelijkheden, het werk met die aardappelachtige vormen, daar moet nog wat donkers in. ****** had laten vallen dat ze ‘m wel af vond. Nu heb ik eerst boosheid, want zij bepaalt dat niet. Ook ben ik boos op Ole, die zegt dat schilderen makkelijk is….
….
Schilderen is niet makkelijk
….
IK BEN GEFRUSTREERD en ik heb iemand nodig die me aait en die pannenkoeken voor me bakt. Aai mezelf. Bak zelf maakt ook godverdomme niet uit. Ga toch naar huis, doos.
….
Ik maakte erna twee bubbeltjesplastic werken omdat ik niet meer op linnen durfde te schilderen. Ik zag er wel een serie in maar was zo verveeld dat het bij twee gebleven is.
….
Ole zegt ‘was ik maar gaan schilderen, want dat was makkelijker geweest’ ALSOF IEDERE MONGOOL KAN SCHILDEREN
….

Ik weet niet waarom het algemene beeld van de kunstenaar is dat je een zuipende, blowende, feestende, kettingrokende ziel bent met ongewassen lang haar en kapotte vieze kleren JA IK WERK IN HET WEEKEND ok dat van het ongewassen lange haar en de vieze en kapotte kleren klopt wel.
….
IK BEN BOOS dus het heeft geen zin om iets te gaan doen want dat eindigt altijd in dingen gooien en dingen gooien kost geld. Maar schrijven wil ik wel dus
misschien
moet
ik
dat
maar

doen
…..
Ga gewoon wat opspannen, joh. Zeikerd’

16 03 2020 in een brief aan Ole
‘Tastbaarheid van de geschreven dingen, het koesteren van de woorden die door iemand zijn gezegd op een specifiek moment, in een specifieke volgorde en op een specifieke manier. Dat is iets waaraan ik me graag vastgrijp, omdat het soms het enige is wat nog van iemand of een moment over is. Daarom schrijf ik aan mensen en wil ik geschreven worden. Omdat dat een bewijs van bestaan; van de herinnering aan de mens.

Ik bewaarde haar smsjes. Schreef ze over toen ik een andere telefoon, andere simkaart kreeg. Ik had ze al die tijd meegenomen, want er stond in dat ze van me hield, onder andere.

Dat waren háár woorden.

Alles wat enkel gesproken is verdwijnt als vlekken die je ziet wanneer je in de zon, in het licht kijkt en al snel zeg je ze zoals jij ze zou zeggen’

Ik weet niet goed hoe ik moet antwoorden op de vraag waarom ik kunstenaar ben geworden. Maar ik kan de wereld niet zien met een ander hoofd. En dat wild kloppend hart, midden in de nacht, in mijn bed. Ik kan dat niet negeren. Het is niet dat ik niets anders zou kunnen. Ik zou niets anders willen. Ik weet niet waarom ik hier ben als het niet is om te maken.

Lekker sentimenteel, Nancy

Ach houd je bek Michiel

Tekenen, schilderen en schrijven

Op dit moment werk ik met drie verschillende media. Ik maak schilderijen (probeer kleiner werk te maken, omdat mijn huidige atelier en nu dan thuis-atelier niet heel geschikt zijn om groot werk te maken – maar klein werk maken op doek is niet mijn sterkste kant en ik probeer er achter te komen waardoor dat komt).

Ik werk aan een groot schilderij in opdracht. Dit dus op een andere locatie, waar ik wél groot kan werken. Dit staat nu even op pauze, vanwege de Corona-situatie.

Ook maak ik tekeningen, het liefst met waterverf en potloden. JA! PLAATJE

Och och och och och – 2020

En ik schrijf dingen. Er zijn drie mensen met wie ik brieven schrijf. Of eigenlijk. Eigenlijk drie mensen aan wie ik brieven schrijf en twee schrijven er terug. Maar het meest schrijf ik aan die ene, die niet terug schrijft. Ik ben ook gestopt met hem te sturen of geven wat ik hem schrijf. Dat is wel verdrietig, aan hem schrijf ik de beste stukjes. Ik maak er een boek van en lees het hem wel een keer voor op een regenachtige dag, of zo.

Benodigdheden om te kunnen werken

Letterlijk?
Het schilderen vraagt het meest. Een grote witte muur, met niet te veel kleur-afleidingen eromheen. Ruimte om afstand te nemen. Stilte.

Ik denk vooral stilte. Soms kan stilte ook zitten in geluid, overigens. Wat ik bedoel met stilte kan ik niet goed uitleggen. Dat is heel breed. Het tegenovergestelde is dan eh. lawaai. Ik kan lamgelegd worden door lawaai; schreeuwende of luid pratende mensen; luide muziek; een bepaalde soorten stemgeluid; repetitieve geluiden, maar ook rotzooi, te veel details – haha eigenlijk omschrijf ik nu ‘prikkels’. Daar kan ik zo gestresst van raken dat ik alleen maar kan zitten en voor me uit kan staren.

Apart daarvan kan ik eigenlijk altijd wel werken. Het is alleen moeilijk om te kiezen wat op dat moment het beste past. Soms plan ik ‘schilderen’. En dan was ‘schrijven’ of ‘denken’ een beter idee geweest. Dat zijn de momenten dat ik de dag verpest. En uiteindelijk schrijf ik dat dan op, hahaha. Uiteindelijk wordt het vaak ‘schrijven’.

Oh en de natuur. Ik moet in de buurt zijn van bos, bomen, groen;

Ruimte voor autonomie;
Ruimte om mijn eigen restricties te verzinnen;
Restricties

Ruimte om kwetsbaar te mogen zijn

Inspiratiebron

dat weet ik niet
ik denk alles waar ik van weg loop
en alles waar ik naar toe wil

Groetjes,
Nancy

en Michiel