Het visuele dagboek van Aalt van de Glind

“Het ambachtelijk film procedé stelt mij in staat om divers beeldmateriaal doormiddel van het afdrukken tot een geheel te vormen.”

Aalt van de Glind (’90) studeerde in 2015 af aan de AKI, ArtEZ hogeschool voor de kunsten. Tijdens zijn Bachelor Fotografie ontwikkelde hij een voorliefde voor analoge fotografie en de visuele taal die hij ermee kan spreken. Met zijn persoonlijk aangelegde archief – wat hij ziet als een constant retrospectief onderzoek waaruit een diversiteit aan verhalen te vertellen is – als vertrekpunt. Zijn weg brengt hem langs Witte Rook voor een werkperiode.

What’s cooking…

Aalt is nu vijf jaar bezig om zijn fotografisch archief op te bouwen, een visueel dagboek. De verschillende verhalen die hierin besloten liggen wil hij graag vertellen. Tijdens zijn werkperiode wil Aalt een specifiek verhaal verder uitbouwen en aanvullen met abstracter beeldmateriaal. Normaliter fotografeert hij door vast te leggen wat hij door de zoeker van de camera ziet. Een van de methodes om tot abstracter beeld te kunnen komen is door het proces om te draaien en beeld te creëren zonder camera.

“Ik denk dit te kunnen realiseren door de directe manipulatie van negatieven en lichtgevoelig fotopapier. De diverse mogelijkheden van manipulatie wil ik graag ter plaatse onderzoeken op een experimentele en procesmatige wijze. Dit gebeurt normaliter in een donkere kamer door middel van licht, papier en (chemisch) proces. Ik vergelijk de handeling van foto- en filmontwikkeling wel eens met koken. Het is dan ook niet uitgesloten dat ik ‘de keuken’ in het onderzoek implementeer; het werken en ontwikkelen met huishoudelijke middelen.”

© Aalt van de Glind

De Donkere Kamer van Witte Rook

Theaterdoeken hangen voor het raam, de normaal lichte ruimte is voor een kleine twee weken donker. De tijdelijke DoKa van Aalt is de basis van zijn werk en geeft hem de mogelijkheid om te experimenteren en bepaalde processen overdag uit te kunnen voeren. Langzaam verandert de ruimte. De foto’s van Aalt zijn verhalende zwart-wit beelden, neigen naar intiem en steken af op de witte muren.

Inspiratie en toekomstplannen

Een eenduidig antwoord geven op de vraag wat een inspiratiebron is, vindt Aalt lastig: “Ik hou van verschillende dingen om verscheidene redenen. Ik ben bijvoorbeeld een enorme liefhebber van film en heb de laatste tijd veel gekeken naar het werk van Apichatpong Weerasethakul wie veel met zijn persoonlijke omgeving en geschiedenis werkt. Verder ben ik verzot op de intieme point-and-shoot fotografie en ogenschijnlijk rommelige composities van Bertien van Manen.”

In de toekomst wil Aalt meer met bewegend beeld werken en in zijn praktijk integreren. Voor nu zijn de restricties van analoge camera en DoKa een meerwaarde. Hij vertelt een universeel aansprekend verhaal met wat hij in zijn directe omgeving en het alledaagse vindt. Hiervoor heeft hij geen lange reizen of grote maatschappelijke thema’s nodig, maar juist de kleine dingen zoals een lome dag in de achtertuin of zijn vriendin die op de bank ligt te slapen.

De foto’s in Witte Rook zijn klein van formaat en vragen om een buiging om de magie van het beeld te ervaren. Door de minimale context bij het beeld doen de foto’s een beroep op je inbeeldingsvermogen. Wat zie je, of wat denk je dat je ziet?