Hoogtepunten en diepe dalen

Na een turbulent jaar met allerlei gebeurtenissen, zit ik nog steeds in een rollercoaster van emoties. De zomer was fantastisch, ik heb gewerkt en gefeest en genoten van de mooie warme zomer die we dit jaar hadden. Ik vierde mijn trots op ‘Roze maandag’, ging uit mijn plaat op ‘Milkshake’ en heb me vermaakt tot in de vroege uurtjes op de ‘Pride’ in Amsterdam. Hier werd de liefde gevierd en werd diversiteit omarmd, iedereen was gelijk, had elkaar lief en nam elkaar zoals men was. Helaas bleek de ‘Pride’ nog steeds noodzakelijk te zijn.

Dinsdag 11 September 2018
Ik sta op en zet een kop koffie. De zon schijnt en ik steek een peuk aan. Nadat ik mijn ontbijt klaargemaakt heb, start ik mijn laptop om mijn e-mail te bekijken. Na door alle reclame en spam heen gevist te hebben, zie ik een mailtje van BLOOOM Award “Congratulations – You are nominated!”. Het gaat over mijn werk ‘Baby, did you know we already moved more than 768800 kilometers together?’

( beknopte uitleg over het werk )
“We shall go to the moon, not because it’s easy but because it’s hard” waren de worden die John F. Kenndy verkondigde in zijn beroemde speech. De maan was tot die tijd nog onbereikbaar. De hele natie kwam in beweging en deze woorden inspireerden tot de eerste maanlanding. Toen Neil Armstrong zijn legendarische zin “That’s one small step for man, one giant leap for mankind” uitsprak veranderde dit; de maan was bereikbaar vanaf dat punt in de geschiedenis.

Voor die tijd was de uitspraak “Ik hou van je tot de maan en terug” een begrip dat stond voor onvoorwaardelijke liefde, iets zonder eind. Na die dag veranderde dat. De bereikbaarheid hield in dat dezelfde uitspraak een andere betekenis kreeg.

“In het werk zien we deze uitspraak in een ander daglicht. We zien twee lichamen in elkaar verstrengeld in een scene van directheid; eigenlijk te privé om te delen, De protagonisten doorboren de grenzen van comfortabele afstand. De ondertitels spreken van dezelfde intimiteit en een verlangen; een absurde maar kwetsbare dialoog die plaatsvind. Met de grote vraag, kunnen we liefde meten?”

Niet veel later belt Sandro Kortekaas mij op. Hij zegt dat hij rond twee uur bij mij is om mij en het werk op te halen en te gaan installeren op de aankomende expositie in Dordrecht. De expositie “Kwetsbaar Verlangen” is de naam van de expo die speciaal voor Dordrecht Pride is samengesteld.

( persbericht expo )
Thema-expositie over liefde, lust en lef als reactie op recent homogeweld in Dordrecht. Dit jaar hebben er in Dordrecht verschillende incidenten plaatsgevonden met geweld naar homo’s door jongeren. Wat doet dit met je als inwoner van Dordrecht?

Met die vraag en op uitnodiging van Dordrecht Pride heeft galerie MooiMan male-art een thema-expositie samengesteld waarin intimiteit centraal staat. Vanuit verschillende disciplines wordt die intimiteit door diverse kunstenaars getoond waarin de homoseksuele man al zijn kwetsbaarheid laat zien. De expositie is te zien op een unieke locatie die tevens uitvalsweg is van het centrum van Dordrecht en daarmee als gedurfd statement zeker vragen zal oproepen. Onderdeel van deze kortdurende expositie zijn korte verhalen van verschillende Dordrechtenaren die vertellen wat de impact van homogeweld met hen doet en waarin de vraag hoe je daar als persoon en samenleving mee om moet gaan centraal staat. De opening wordt door advocaat Sidney Smeets, Spong advocaten te Amsterdam gedaan. Sidney Smeets is niet alleen de advocaat van de twee slachtoffers van homogeweld in Arnhem, maar ook van de slachtoffers in Dordrecht.

De expositie is onderdeel van de vierde Dordrecht Pride die zaterdag 15 september zal plaatsvinden.

Woensdag 12 September
Het gebruikelijke ochtendritueel van koffie, sigaret, ontbijt en mail checken. Vervolgens nog wat dingetjes halen en door naar Dordrecht om de laatste hand te leggen aan de expositie. Deze gaat vandaag officieel open en er moet nog genoeg gedaan worden. Buiten worden de regenboogvlaggen opgehangen, de ramen gezeemd en ik ga de muren schilderen om de projectie zo goed mogelijk uit te laten komen. Jongeren hangen rond het gebouw en kijken al met enige afschuw naar de werken die binnen staan, andere mensen staan even stil en zelfs twee dames lopen al naar binnen en kijken hun ogen uit, wensen ons succes met de expositie en vertellen hoe goed het is om dit onderwerp aan te kaarten. Het opbouwen van het werk maakt veel emotie bij me los, zeker omdat het ook voor mij een zeer persoonlijk werk is, het doet me denken een fijne tijd die abrupt stopte.

RTV Dordrecht arriveert net voor de opening om alles vast te leggen en Sidney Smeets spreekt over het belang van deze expositie. We pakken allemaal een drankje en kletsen nog wat na. Ik geef nog wat uitleg over mijn werk.

Het was een mooie avond. Sandro maakt nog een foto van mijn werk om deze op Facebook te plaatsen om de expo nog wat aandacht te geven. Moe, maar voldaan ga ik naar huis.

Donderdag 13 September
Langzaam maar zeker word ik wakker, vandaag weer werken. Toen keek ik op mijn telefoon, een berichtje van Sandro, de foto die hij gemaakt had van mijn werk was tegen de richtlijnen van Facebook. Hij werd voor dertig dagen geblokkeerd. Vreemd, want een still uit de video is gebruikt voor de aankondiging, zelf heb ik ook vaker dit werk gepost, maar nu wordt hij door Facebook geblokkeerd? Raar. Sandro vertelt me dat hij een persbericht gaat versturen. Dit werd meteen door diverse media opgepikt, onder andere door het AD en het Dagblad van het Noorden .

Het blijft sneu dat Facebook het verschil tussen kunst en pornografisch materiaal niet ziet, en op die manier kunstenaars de mond probeert te snoeren.

Vrijdag 14 September
In diverse media duikt het artikel op en het wordt volop gedeeld. Ik denk na over mijn werk, ”heb ik iets verkeerd gedaan?”, bijna aan mijzelf twijfelende of ik niet te passief agressief was. Maar nee, dat ben ik niet. Ik maak mijn werk omdat ik iets wil delen. Een goede vriendin van mij, Helga Jakobson, heeft mij tijdens mijn studietijd een hele belangrijke les geleerd. Ze vertelde mij over de tweede feministische golf. Een van de belangrijke uitspraken was “Sharing the personal is political”. Mijn seksualiteit zit nu eenmaal in mijn werk, niet omdat het mijn onderwerp is, of waar ik expliciet een uitspraak over doe, het is verweven met mijn leven, zoals mijn kunst dat is. Het werk draait er nu eenmaal niet om. Zelfs in het werk is het vaak niet eens op te maken of het over een man of een vrouw gaat, het gaat over vragen die ik mij stel. Ik ben geen politiek kunstenaar of activist, het is iets dat er bijkomt door je persoonlijke verhaal te delen. Sorry I’m not sorry!

Het werk krijgt nu aandacht, aan de ene kant ben ik er blij om, het wordt gezien, het maakt reactie los. Elke reactie is beter als geen reactie.

Zaterdag 15 September
De expositie wordt goed bezocht, aldus Sandro. Helaas kan ik er niet bij zijn omdat ik moet werken. Tijdens de expositie zijn er mooie reacties van de bezoekers. Toch is er iets aan het broeden in Dordrecht.

Zondag 16 September
Sandro belt mij op om te vertellen dat hij vanavond mijn spullen komt brengen, de expo is namelijk na vandaag weer over. Tevens vertelt hij dat de ramen bespuugd zijn, posters weggehaald en verscheurd, dit boven op de ophef die er al was. Duidelijk een signaal dat het “o zo tolerante Nederland” nog steeds zo bekrompen is. Het doet mij pijn, het raakt mij. Geraakt, maar zeker niet verslagen, raap ik alles wat ik heb mijzelf elkaar en ga gewoon door met mijn dag.

Ik snap niet dat we anno 2018 nog steeds zo met elkaar om moeten gaan. Er zijn echt grotere problemen in de wereld dan dat mensen van elkaar willen houden, grotere problemen dan ‘jongens jongens kussen’ en ‘meisjes meisjes liefhebben’, dat mannen vrouwen worden en alles wat daar tussenin zit. Er zijn 10.000.000.000 tinten grijs, tussen het zwart en wit en het hele spectrum zou de zelfde rechten moeten hebben.

Ja, ik ben boos. Ja, ik ben verbaasd, maar vooral vastberaden. Ik was nooit een activist, dat heb ik nooit willen zijn omdat ik oprecht dacht dat deze nonsens voorbij waren. Ik heb het voorrecht gehad, het geluk dat ik mij nooit hoefde te verbergen, nooit echt een coming out nodig gehad heb omdat ik hele lieve, warme ouders heb en geweldige vrienden en familie waarbij mij altijd verteld is dat het niet uit maakt van wie je houdt, als je maar gelukkig bent. Het voorrecht hebben dat het nooit heeft uitgemaakt waar je vandaan komt en dat je je mening altijd mag uiten mits je dit op een nette manier doet, zonder iemand bewust te kwetsen.

Ik wil iedereen dan ook oproepen, om deze boodschap te verspreiden, want blijkbaar zijn we er in Nederland nog lang niet. Dit onderwerp zou meer zichtbaar gemaakt moeten worden, juist ook in de kunst, de power of images.

Gelukkig zijn er ook positieve klanken, en deze golf zou door moeten gaan.  Sorry I’m not sorry, en houd vooral “Sharing the personal is political” in gedachten.