AIR - Leonie de Bruin

Door middel van tactiele materialen creëert Leonie werken, waarbij verstilling en vervreemding centraal staan. Tijdens haar werkperiode bij Witte Rook heeft ze geëxperimenteerd met het scheppen van een ruimte. Hierbij heeft ze haar werk ingezet als decorstukken.

Intuïtieve werelden van kleurrijke schimmen
Ik maak schilderijen, sculpturen, video’s/video-installaties en werk veel met textiel en kleur.

Ik gebruik tactiele materialen die de kijker uitnodigen om dichterbij te komen en het werk met meerdere zintuigen te ervaren. De visuele, vaak intuïtieve taal die ik gebruik, lijkt een suggestie te geven van poëtische verhalen van niet-bestaande culturen en werelden van kleurrijke schimmen. Op dit moment ben ik veel aan het weven, een techniek die ik me in de corona-tijd heb eigen gemaakt. Het langzame, arbeidsintensieve proces van het weven staat in contrast met de huidige wereld, die juist steeds sneller lijkt te draaien.

Kunst maken geeft mij de kans om ruimte te maken voor die verstilling en aandacht.

Ik raak geïnspireerd door de manier waarop mensen betekenis geven aan hun leven, de manier waarop ze proberen grip te krijgen op abstracte onderwerpen. Rituelen, religie en symboliek zijn door de mens gemaakt en geven een houvast om met grote thema’s, zoals liefde en dood, om te gaan. Mijn werk voelt, als het ware, als een zoektocht naar essenties van de mens.
Tegelijkertijd heeft mijn werk zelf vaak ook iets ongrijpbaars. De toeschouwer kan figuratieve elementen ontdekken in beelden die een vorm van abstractie hebben, maar de beelden laten geen eenduidig verhaal zien.

Verstilling en vervreemding
Ik bewonder de werken uit de vroege Renaissance, zoals dat van Giotto en Piero della Francesca. Het zijn schilderijen die heel verhalend zijn en vaak ook rituelen uitbeelden. Ik vind hun kleurgebruik en de bepaalde ‘platheid’ (ruimtelijke diepte) in hun werk fantastisch. Hun werken doen mij denken aan bevroren momenten uit een film of theaterstuk.

Van invloed op mijn werk zijn ook filmmakers, zoals: Janis Rafa, Sergei Parajanov en Andrej Tarkovsky. Ik herken de fascinatie voor het vertragen van momenten en het zoeken naar symboliek. Ook de manier waarop Tarkovsky dromen, realiteit en verleden verbindt tot één geheel, inspireert me op zoek te gaan naar andere manieren om verhalen te creëren, buiten de chronologie om.

Ik zoek naar beelden die een bepaalde vorm van verstilling, vervreemding en symboliek in zich dragen. Ik werk met verschillende media en vaak zoek ik naar een grens tussen 2d en 3d. De sculpturen die ik maak, doen denken aan schilderijen die in de ruimte staan.

Op dit moment ben ik aan het onderzoeken hoe de verschillende delen van mijn werk samen een installatie kunnen vormen. Ik zie bijvoorbeeld voor me dat een collage, kan uitgroeien tot een installatie die doet denken aan een decor. Als toeschouwer kan je dan letterlijk een stapje in mijn werk doen en tussen de ‘coulissen’ lopen.

De ruimte
Tijdens mijn residentie bij Witte Rook heb ik de ruimte gebruikt als de basis voor de vormen die je ziet. Op het einde van de eerste dag zorgde de zon voor mooie schaduwwerkingen op de muur. Deze heb ik overgetrokken op papier, uitgeknipt  en daar maakte ik vervolgens collages mee.  De tussenvormen die in de collages ontstonden, vormden de basis voor grotere werken van textiel die ik heb opgehangen in de ruimte. De installatie heeft, net als de collages, een speelse wisselwerking.

Op de achtergrond hoor je een vrouw zingen en neuriën. Met de audio ontstaat het gevoel dat je binnentreedt in een andere wereld. Een wereld die een ode brengt aan intuïtie en verstilling.