beeldpoëzie :
ontloken
we stoeien uren
laten deuren hard dicht
slaande in haar gezicht
omdat het niet uit maakt
dat een uur voor jou
het eindeloze beperkte biedt
en het haar juist
al die kleuren laat beleven
we hebben genoeg
aan het nietszeggend
staren naar de kaarsen
op de tafel
waar het vlammetje
van wakkert zoals jij
me wakker kuste
op mijn voorhoofd
het is ineens zo licht geworden
terwijl ik weet dat de dagen
nog uren turen
en we duurder zullen verstaren
tot het eind in zicht
wanneer het eindeloze
tijdloos blijft
zoals jij tijdloos blijkt