WITH-DRAW

Na een ontmoeting tijdens Witte Rook op zondagmiddag, besloten Jeroen Witvliet en ik een project te starten onder de noemer With-Draw. With-draw is een gezamelijke poging het poëtische van het alledaagse te vinden door het uitwisselen en manipuleren van tekeningen. In dit artikel vertellen we je graag meer over hoe we deze samenwerking ervaren.

De tekeningen ontstaan als fysieke sporen van ons beiden in reactie op onze omgeving. Ze vormen een interpretatie van een gedeelde realiteit. Tijd en afstand spelen een belangrijke rol in het ontstaan van het werk, omdat Jeroen werkt vanuit Canada en ik vanuit Nederland.

Elke tekening vormt zich gedurende een onbepaalde tijd en op diverse locaties. De stapel van uitgewisselde werken resulteert in fysieke tekeningen en reacties op die tekeningen kunnen ook bestaan uit andere materialen, geluiden of video. De resultaten van het project worden gedeeld door de sporen die ze achterlaten op het internet.

Ik stuur tekeningen op waarvan ik heb gevoeld dat ze geen toevoeging meer nodig hebben, dat ze een bepaalde verzadiging, een evenwicht, gevonden hebben. Ik krijg ze terug met een nieuwe huid, soms onherkenbaar.

‘’Als een tekening vanuit het niets zomaar aankomt, ook al weet ik dat de tekening per post is verstuurd, dan is dat altijd spannend en een beetje raadselachtig. Hoe is de tekening tot stand gekomen uit de hand van een ander? Waarom deze vorm en niets iets anders toevertrouwd aan het papier? Dit raadselachtige brengt een bepaalde spanning met zich mee en ook iets dat heel vrij is. Het zijn niet mijn gedachten of mijn hand die de lijnen bepaalde.’’ vertelt Jeroen.

De getekende reacties op mijn beelden zijn in eerste instantie verwarrend. De beeldtaal die een geheel eigen, voor de maker heldere, betekenis heeft wordt ingezet als beginpunt voor de ander, die geheel anders werkt, zijn eigen vorm eraan geeft, de tekening letterlijk overneemt.

De tekeningen verzamelen meerdere lagen, leggen enorme afstanden af, ze worden rijk aan aanknopingspunten. Vanuit één zo’n gezamenlijke tekening komt zoveel input dat ik er weken mee verder kan werken. Een stapeling van mogelijkheden. In tegenstelling tot wat vaak gebeurt als ik aan een beeld doorwerk, wordt het niet eenduidiger maar juist meerduidig tot in het chaotische. Een geconcentreerde chaos die me vraagt licht te brengen, te kiezen en te herverdelen.

Jeroen herkent dit: ‘’Er ontstaat een reactie op wat ik krijg toegestuurd van Jorieke. Soms neem het tijd in beslag om te laten bezinken hoe ik kan reageren maar meestal gebeurt het gewoon. Mijn reacties op haar tekeningen en constructies, want dat zijn het aan het worden, zijn vaak impulsief. Na enige tijd valt alles dan op zijn plaats. Dan weet ik dat het tijd is om het werk terug te sturen. De afstand is nu veel groter dan eerst en dat maakt het alleen maar spannender. Wie ik ben als tekenaar geef ik grotendeels uit handen en dat verrijkt alleen maar. De eigen krabbels zijn niet alleen mijn krabbels want ik weet dat zij aan de andere zijde van de wereld opnieuw worden geïnterpreteerd en verrijkt, veranderd en soms helemaal verdwijnen onder meerdere lagen. De tekening begint anders te ademen dan als zij het resultaat van enkel één persoon zou zijn.‘’

Ik reageer heel direct op het werk dat ik van Jeroen ontvang via de post. Fysiek,  in een poging de materie mij opnieuw eigen te maken. Dit roept handelingen op die in mijn werk tot nu toe een kleine rol hebben gespeeld. Het inzoomen op een bestaand beeld, het destilleren van bepaalde aspecten ervan die ik herken of waar ik nieuwsgierig naar ben, uitsneden en nieuwe samenvoegingen maken. Het achterhouden van werk waarvan ik niet weet, hoe ik eraan verder zou kunnen werken zonder het te verwonden omdat het zo duidelijk een opzichzelfstaand object is geworden.

‘’De vrijheid die deze manier van werken met zich meebrengt, had ik eigenlijk niet verwacht. De overgave aan het werk dat constant veranderd en het maar laten gebeuren en toestaan van een gelaagdheid brengt een andere manier van werken naar boven. Het is onduidelijk wie ik nu eigenlijk ben en dat lijkt mij een eerlijke positie om vanuit te werken. Het gaat niet om het handschrift van Jorieke of mij, maar om wat er binnen de uitwisselingen van de tekeningen plaats vindt. Het onverwachte en raadselachtige dat in de wereld gelegen is ligt nu aan de basis van het werk dat wordt uitgewisseld, het is alsof je met andere ogen kijkt als de envelop wordt geopend en de tekeningen voor het eerst weer worden aanschouwt. ‘’