Jeanine Vloemans: balanceren tussen gevoel en ratio

Jeanine Vloemans (1995) schildert vanuit de basis; de drang om te scheppen, zo ontstaan er primitieve taferelen, symbolen uit de schepping zoals vogels en vissen, geïnspireerd op een van de eerste kunstvormen: grottekeningen, wat wordt waargenomen, wordt mee naar binnen genomen en met pigment op de muur vertaalt naar iets grijpbaars. Ze houdt ervan om haar gevoel te gebruiken, intuïtief haar schilderijen te exposeren. In haar werkperiode probeert ze hier wat minder rekening mee te houden en stelliger te zijn in haar keuzes. Maak kennis met Jeanine Vloemans.

Het kunstenaarschap is voor Jeanine eigenlijk altijd vanzelfsprekend geweest. Momenteel omschrijft ze haar praktijk als een zoektocht naar hoe haar schilderpraktijk tot zijn recht komt. Zoeken naar het beste idee om beelden, zowel abstract als figuratief, vorm te geven in verf net zoals een schetsboek. Het verzamelen van ideeën en experimenten. “Nu ik net klaar ben van de academie, merk ik dat ik experimenteer met het aanleren van een structuur. Om zo mijn productiviteit in stand te houden, maar tegelijkertijd wil ik dit ook los kunnen laten. Het atelier als structuur (en als ruimte) is dus een belangrijk onderdeel van mijn werk momenteel.” Daarnaast bevindt Jeanine zich in een poel van talloze mogelijkheden. Altijd al overtuigd dat schilderen veel verder gaat dan “het louter oppakken van canvas en kwast.” Toch werd ze, tijdens het schrijven van haar scriptie, overrompeld door de breedte van het medium. In deze periode ontmoette ze diverse schilders in het werkveld en leerde ze dat er eindeloze mogelijkheden bestaan voor ‘het schilderen binnen het platte vlak’.

Inspiratiebronnen

Omdat Jeanine zoekt naar de manieren van schilderen, heeft ze uiteenlopende inspiratiebronnen. Haar zoeken wordt getoetst aan haarzelf: “Vandaag schilder ik zo gepassioneerd een object zoals Guston” of “Vandaag krijgt dit schilderij een duidelijke kleurrijke kwaststreek zoals Hodgkin dat zou doen.” Gedachtengangen zoals deze kenmerken het onderzoekende binnen het werk van Jeanine: het eenzijdige proberen te doorbreken en schetsmatige ideeën de boventoon laten voeren. Haar meest recente inspiratiebron is Leon Adriaans. Onlangs heeft ze zijn werk gezien en hierover gelezen. “Hij heeft een lange tijd op veevoeder zakken geschilderd als statement naar de kunstwereld. Schilderen doe je vanuit een drang om te maken. Schilderen deed hij vanuit een vanzelfsprekendheid, een primaire levensbehoefte die hij combineerde met het werken als boer met paarden op het land.”

Intuïtief vs. Ratio

Momenteel doet Jeanine onderzoek naar verschillende dingen, niet enkel binnen haar praktijk, maar kijkt ze ook naar het beeld. Ze werkt veelal op MDF, omdat het zich makkelijk laat bewerken. Soms blijft het hout in zijn geheel en wordt er een groot werk op gemaakt en soms wordt het hout opgedeeld in kleinere stukken. “Sommige ideeën komen beter tot hun recht in een groepje schilderijen, waar de onderwerpen een eigen drager krijgen. Ik onderzoek waar die keuze ligt om dit te doen en is dat groepje dan één werk of zijn de groeperingen die ik uiteindelijk kan maken eindeloos? Hoe zit het met titels? Kunnen zij de werken van bepaalde context voorzien of groepen definitief maken? En als je dan een groep hebt: hoe hang je ze aan de muur?”
Gevoel is een essentieel onderdeel in haar werk. Maar soms kan Jeanine ook de drang hebben, zoals in haar werkperiode bij Witte Rook, om het gevoel enigszins in rook op te laten gaan. Zo concludeerde ze bijvoorbeeld dat ze stelliger is dan ze dacht en vindt ze een balans die voor haar prettig is. Op emotie werken of meer op ratio, hart en hoofd: een combinatie die soms lastig is en aanvoelt alsof het helemaal niet te combineren is, maar soms kun je de juiste verhoudingen vinden.

Vrije ruimte

Om goed te kunnen werken heeft Jeanine ruimte nodig, niet alleen een fysieke ruimte, maar ruimte op een dag, maar ook ruimte in haar hoofd. Wanneer alle bewegingsvrijheid aanwezig is, kan ze binnen een bepaald tijdsbestek heel essentieel werken. In deze uitgestrektheid hoopt ze in de toekomst nog verder te studeren. “Het liefste zou ik dan naar Duitsland gaan. Ik twijfel wel of ik er goed aan doe om bij een goede schilderdocent in de leer te gaan en echt een boost te krijgen in het schilderen als medium, of juist een bepaalde “naïviteit” te behouden. Ook zou ik het schilderen meer in installatievorm willen onderzoeken in de vorm van een master in Groningen, of aan de ateliers in Amsterdam.”

De zoektocht naar een ideale schilderspraktijk is een wandeling die zich zal continueren, wellicht heeft het geen exact eindpunt, maar als je doet wat goed voelt dan is er niet direct een (eind)bestemming nodig. Ronddwalen tijdens een tocht kan je naar mooie dingen brengen. Kijk om je heen en geniet van je ervaringen, ze maken je rijker in hoofd en hart.