Christa te Dorsthorst maakt het ongrijpbare zichtbaar

Alle genomineerden worden één voor één op het podium geroepen. De spanning is op de gezichten van deze studenten af te lezen. Want hoewel een nominatie op zich al een hele eer is, wil je de penning gewoon mee naar huis nemen als je zo ver bent gekomen.

Wethouder Marianne de Bie begint het werk van de winnaar te omschrijven en na een zin vermoedt iedereen al dat Christa te Dorsthorst de St. Joostpenning 2017 heeft gewonnen. Ze kijkt in het begin nog wat vertwijfelt om zich heen, maar naarmate de wethouder verder gaat in haar verhaal en haar twijfel wegneemt, begint ze te stralen!

Christa’s werk gaat over de zoektocht naar het raken van wat er tussen ons in begeeft. Wat niet gelijk zichtbaar is, maar wel onderdeel uit maakt van ons bestaan. Christa weet zich soms geen raad met alle grote vragen die de kosmos met zich meebrengt. De onwetendheid en de drang om hier een omgang mee te willen vinden is haar drijfveer. Hoe maak je van iets wat wij zintuiglijk moeilijk kunnen waarnemen toch iets beeldends?

Ze heeft lang geworsteld om beeld te creëren die haar verhaal konden vertellen over de ongrijpbare systemen van vergankelijkheid die zulke grote vraagstukken opleveren. In de wiskunde benaderen ze dit ook, maar kan men het met formules aantonen. Als kunstenaar spreek je een andere taal, die hier door de materialiteit concreet is geworden.

De doeken in de ruimte zijn gemaakt van latex rubber. Ook de ramen zijn beschilderd met dezelfde substantie. “Het gaat niet alleen over wat er te zien is, maar ook over wat er zichtbaar wordt doordat het werk in de ruimte is. Bijvoorbeeld door de manier waarop de luchtverplaatsing aanwezig is, die het doek opvangt en als het ware doorgeeft. Maar tegelijkertijd ook in het materiaal zelf: hoe het bezwijkt onder zijn eigen gewicht. Waardoor het er constant anders uit komt te zien. Het vergaat op hetzelfde moment als dat je er naar kijkt”. De verborgen realiteit van vergankelijkheid heeft hiermee een fysiek gekregen. De tactiliteit en de geur prikkelt de toeschouwer vaak om het werk aan te raken of te besnuffelen. De nieuwsgierigheid naar dit intrigerende werk is terecht, maar door zijn fragiliteit bijna een inbraak op de creatie.

Christa heeft het gevoel aan het begin te staan van wat dit werk nog kan worden. Ze hoopt met gelijkgestemden kunstenaars in gesprek te kunnen gaan nu de ateliergesprekken op de academie wegvallen.