AIR binnenland - Emily van Dijk

Het werk van Emily van Dijk  omvat beelden van aangetroffen situaties waarbij objecten en materialen de hoofdrol spelen. Door een gekaderde foto als (nieuwe) ruimte te beschouwen ontstaan er mogelijkheden om met de presentatie te experimenteren. Tijdens haar werkperiode onderzoekt Emily het driedimensionale binnen de fotografie.

Communiceren zonder woorden
Waarom ik kunstenaar ben geworden? Ik heb mij als kind nooit afgevraagd wat ik wilde worden, behalve een kort moment waarop ik dacht dat ik postbode wilde worden, omdat mijn zus voor haar bijbaantje folders moest sorteren tot pakketten. Het gedrukte papier wat over de hele woonkamer vloer lag bleek ik dus mooi te vinden, het zware werk niet zo. Op latere leeftijd wilde ik een studie kiezen waarbij ik mijn fascinaties kon omzetten tot iets tastbaars. Ik denk daarom niet dat ik bewust kunstenaar ben ‘geworden’, maar dat ik een weg zocht waarin je jouw persoonlijkheid mag ontplooien. Op de academie leerde ik door het maken van werk om te communiceren zonder woorden.

Installatie zicht, inkjet prints, karton, 180 x 30 cm (4 zijdes)

In mijn werk geef ik aandacht aan een vormentaal die spreekt over de poëzie van het dagelijks leven. Ik fotografeer en film voorvallen waarbij achtergelaten voorwerpen zich op een bijzondere manier manifesteren. De straat is mijn werkplaats waar ik zowel fossiel achtige sporen als continu veranderende installaties tref. Het is een formeel onderzoek naar objecten hun staat van ‘zijn’ en hoe ze zich gedragen als materie. Eveneens bestudeer ik menselijk gedrag door vast te leggen hoe wij ons diezelfde objecten toe eigenen door aanraking, verplaatsing, destructie, etc.

Installatie zicht, inkjet prints, karton, 180 x 30 cm (4 zijdes)

Schilderkunst
Ondanks dat ik met fotografie en video werk haal ik enorm veel inspiratie uit de schilderkunst. Dit jaar heb ik bijvoorbeeld tentoonstellingen gezien van Jan Beutener in Museum More en Kees Goudzwaard in Club Solo. Beide kunstenaars schilderen een suggestie van de werkelijkheid, waardoor het ook foto’s of kopieën konden zijn. Ze maken gebruik van deze onduidelijkheid door te spelen met aspecten uit de realiteit en zelfverzonnen perspectieven. Hoewel de mogelijkheden van een schilder mij soms jaloers maken, krijg ik er ook energie van om juist door middel van de fotografie begrippen als kleur, vorm, materiaal en volume te onderzoeken.

Installatie zicht, inkjet print, 30 x 14 cm

Film
In 2018 fietste ik dagelijks van Kop van Zuid richting Zuidplein. Op een dag zag ik een groot bouwbord aan de overkant van de Maas. ‘Something beautiful is on the horizon’ was de belofte. Elke keer op weg naar huis las ik dit voor in mijn hoofd, alsof de leus aan mij was gericht. Dit was rond dezelfde tijd dat ik video’s begon te maken van dagelijkse ontmoetingen met mens, dier, natuur, objecten en mijzelf. In tegenstelling tot mijn fotografie leken bewegende beelden meer geschikt voor situaties waarin het gebaar belangrijker was dan de esthetiek. Al gauw besloot ik dat Something Beautiful Is On The Horizon, ook wel SBIOTH, de hoopvolle titel zou worden van een levenslang filmproject over de symbolisering van verbinding en vergankelijkheid.

Momenteel werk ik aan deze film, maar meerdere stills zullen dit jaar al verschijnen in een publicatie van Destination Unknown. Een ander project waar ik mee bezig ben zal ik in mei en juni verder uitvoeren tijdens een residentie aan het Frans Masereel Centrum in Kasterlee. Ik wil een publicatie gaan drukken die zich zal thematiseren rondom een eerder gemaakte serie van mij.

Installatie zicht, 10 inkjet prints, 28 x 42 cm

Om goed te kunnen fotograferen heb ik daglicht nodig. Wanneer ik een driedimensionaal object fotografeer wordt dit een tweedimensionale afbeelding. Dit platte vlak wordt, naar mijn mening, benadrukt door zo min mogelijk schaduw te gebruiken. Vervolgens vind ik het interessant om zo’n vlak weer als nieuwe ruimte te benaderen. Ik wil mijn foto’s zo min mogelijk op foto’s laten lijken.

Installatie zicht, inkjet print, 90 x 148 cm

Experiment en proces
Vorig jaar heb ik een foto gemaakt van een huis. Afgebeeld is een deel van een gevel met v.l.n.r. houten lamellen, oude tegels met lijmresten erop, nieuwe tegels en ten slotte een gordijn met luipaard print. Omdat ik dit zie als een vierluik heb ik het uitgewerkt tot een sculpturaal werk. In een foto wil ik de kijker iets geven waarvan hij realiseert wat het is, maar deels niet weet waar hij naar kijkt of waar het zich plaats vindt. Door gebruik te maken van vier verschillende oppervlakken heb je niet (snel) door dat het oorspronkelijk om één en dezelfde foto gaat. Ik leg de vergankelijkheid vast en recycle dit tot een nieuw, verstild object. Deze gedachte heb ik onderzocht bij Witte Rook door met verschillende foto’s te experimenteren, waarbij de presentatie ervan kan bijdragen aan de ervaring en fantasie rondom een gecreëerde wereld.

Installatie zicht, inkjet prints, karton, 180 x 30 cm (4 zijdes)

Gezien er dit jaar na afloop van de werkperiode geen opening plaatsvond heb ik mij meer op het proces kunnen richten. Normaal werk ik heel precies en toon ik alleen werken die af zijn, maar nu kon ik het idee van een publiek even vergeten. In de 360 graden foto van mijn presentatie heb ik er daarom voor gekozen om naast alle tentoongestelde werken al mijn materialen en gereedschappen op de grond te laten liggen. Deze informele houding was tegelijkertijd een blikopener voor mijn toekomstige projecten.

Klik op de link voor de 360 graden foto van Emily’s presentatie:
https://www.kuula.co/share/collection/7Y4pW?fs=1&vr=1&sd=1&thumbs=1&info=1&logo=0