Destination Unknown (DU), een non-profit organisatie, weet uit eigen ervaring hoe moeilijk het is om als jonge kunstenaar toegang te krijgen tot instituten die gelegenheid tot expositie en ontwikkeling bieden. Vandaar dat DU deze mogelijkheid wel verleent. Als nomadische organisatie geven zij jaarlijks jonge kunstenaars een podium, elke keer op een andere locatie. Dit jaar was die locatie Venlo. Hier vond van 21 tot en met 23 september de derde editie van DU plaats, en op de zaterdag nam ik een kijkje.
Wat me meteen opviel toen ik de expositieruimte binnenliep was de gemoedelijke, open sfeer. Iedereen was heel enthousiast en stond klaar om te helpen en vragen te beantwoorden. Ik kreeg de kans om met zeven, van de in totaal negen, kunstenaars te spreken, bewonderde samen met hen hun werk en kreeg alles te horen wat ik wilde weten.
Rebecca Niculae
Zo kwam ik als eerste bij Rebecca uit, die begon te vertellen over haar werk dat zich in het trappengat en in de kelder bevond. In een fotoserie experimenteert Rebecca met verschillende instrumenten en apparaten, steeds met de interesse in het tot stand komen van een beeld, en hoe dit werkt. Hoe werken bepaalde apparaten, zoals bijvoorbeeld telefoons of scans, en wat voor soort beelden kunnen hiermee gecreëerd worden? Taal speelt een sturende rol in haar werk. Dit bepaald hoe een werk eruit komt te zien en benoemd wordt. In de serie die te zien was in Venlo speelde ze met het begrip elasticiteit. Zo onderzocht ze de elasticiteit van de verschillende lagen van een digitaal beeld en creëerde ze letterlijk beelden met elastische voorwerpen.
Emily van Dijk
Het volgende werk dat ik bezocht was van Emily. Ze gaf me een hoofdtelefoon en zette me voor een scherm waarop zich een film afspeelde. Nadat deze afgelopen was volgde haar uitleg. Gewoonlijk zit Emily in de hoek van fotografie, maar ze wilde eens wat anders, en maakte voor de eerste keer een video. Een video zonder thema, het gaat gewoon om het kijken. Toch speelt echtheid een centrale rol. Een serie van allerlei korte, spontane filmpjes vormt het geheel. Het zijn alledaagse beelden, die vluchtig met een mobiele telefoon gefilmd zijn. De afzonderlijke filmpjes zijn expres heel kort, zodat de toeschouwer nog aan het denken is wanneer het volgende alweer in beeld komt. Hierdoor wordt het werk misschien niet meteen begrepen, maar doordat het alledaagse beelden zijn zal het toch herkenning oproepen. Naast deze echtheid, is humor belangrijk voor Emily’s werk.
Renée Verberne
Vervolgens volgde ik Renée, die mij via een trapje naar beneden haar ruimte binnen bracht. Een filosofisch gedachtegoed, dat je aan het denken zet, schuilt achter de installatie van Renée. Je stapte binnen in haar versie van de wildernis, in een abstract bos, in een plek die zij zoekt als ze aan de drukte van alledag wilt ontsnappen. Ze vraagt zich af wat de plaats van de mens in de wereld is, wat de relatie is tussen mens en natuur en voelt zich vaak een vreemde op deze aarde. Ze beeld haar onbehagen gevoel uit aan de hand van zowel fotografie, video en objecten die samen een tragisch beeld vormen. Want ook op de plekken die ze zoekt als ze uit het dagelijks leven stapt, voelt zij zich net zo vaak een vreemdeling als een eenheid. Dit is in haar ogen hoe de mens in de wereld staat.
Lisette Schumacher
Van de ene wereld stap ik zo in de andere. Die van Lisette deze keer. Lisette, die zich veelal interesseert in de werken van Le Corbusier, liet zich voor haar werk in Venlo inspireren door de omgeving. De H. Nicolaaskerk won haar aandacht. Toevallig bleken de glasstenen en de raampartijen in de zijgevels geïnspireerd te zijn op de Notre Dame du Haut kerk in Ronchamp, ontworpen door Le Corbusier. Na vele bezoekjes die ze aan de H. Nicolaas bracht om inspiratie op te doen – met dank aan de vriendelijke medewerking van pastoor J.M. Kunnen – lukte het haar om een muur-vloerschildering te maken waarbij de gelijkenis met de kerk sprekend was. Het kleurgebruik verwijst naar de miniaturen van de Gebroeders van Limburg, die verluchtingen maakten waarbij de lucht hemelsblauw van kleur was en de sterren goudgeel. Aangezien de werking van licht en ruimte een grote rol spelen in de creaties van Lisette, zorgden de opvallende lichtinval en raampartijen ervoor dat de kerk de perfecte muze voor haar was.
Jessica Bizzoni
Zodra ik met Jessica aan de praat raakte, kwam ik er al snel achter dat zij zich bezig houdt met milieu en leefomgeving. Het begon als een installatie, maar aan de hand van foto’s showt Jessica haar werk aan het publiek. Haar werk draait om issues op het gebied van milieu, met in de hoofdrol kunstlicht. Het shockeerde haar hoe licht de buitenlucht in Venlo is, zelfs midden in de nacht. Het licht dat afkomstig is van de kassen waarin groenten verbouwd worden. Het roept veel vragen bij haar op. Wat voor invloed heeft dit licht op de omgeving? Wat voor oplossing kan ervoor bedacht worden? Hoe kan dit licht voor andere doelen gebruikt worden? Vragen waarop ze geen antwoord weet en die ze aan haar publiek stelt. Niet alleen om antwoorden te krijgen, maar ook om bewustzijn bij de mens op te roepen.
Annemiek Wolse
Achter een groot bootzeil vond ik Annemiek en haar video. Na de video in alle rust bekeken te hebben was ik heel benieuwd naar haar verhaal. Het thema gaf ze meteen duidelijk aan: de toerist, weergegeven in een video die je een kijkje geeft in het dagelijks leven van de Zeeuwse Annemiek. Als het ware door haar ogen kijk je mee naar toeristen in alle soorten en maten, die zij in Zeeland voorbij ziet komen. De video heeft een humoristisch tintje, maar zet je ook aan het denken. Dit komt door de vragen die in de video gesteld worden en de boodschap die overgebracht wordt. Vragen over waarom je toerist bent en wat je doelen als toerist zijn? Dit met het oog op anti-arbeid, en de productiviteit van slapen. Er zit namelijk veel potentie in niks doen. Annemiek koos voor dit thema omdat ze zelf met deze vragen rondloopt en omdat ze op dit moment zelf toerist in Venlo was.
Valerie van Holten
Last but not least schoof ik (letterlijk) bij Valerie aan en kwam ik erachter wat ze met haar werk wilde vertellen. Terwijl ze met een camper door Europa reisde kwam Valerie erachter dat ze onbewust aannames had over bepaalde landen. Aannames die na een bezoek kapot vielen. Om een project te hebben tijdens haar reis, en om herinneringen te bewaren, verzamelde ze in elk land zand, waarvan ze uiteindelijk eetborden maakte. Een persoonlijke souvenir die ze met anderen kon delen. Haar passie voor eten en koken in combinatie met haar interesse voor aannames, zorgde ervoor dat ze op het idee kwam onbekende mensen uit te nodigen om bij haar aan tafel te komen eten. Een nabootsing van haar eettafel thuis was te zien in Venlo, waar het eten geserveerd werd op de borden van haar reis. Het doel was erachter te komen of de aannames die ze van te voren van de onbekende had klopte. Daarnaast was ze benieuwd naar wat er zou gebeuren als er vijf mensen in deze setting bij elkaar worden gezet, zonder dat zij elkaar kennen.
Een veelzijdig en veelbelovend aanbod
Na het heerlijke diner van Valerie te hebben bijgewoond, met de meest interessante mensen, was het tijd om naar huis te gaan. Ik kijk terug op een mooie dag met veel indrukken. DU heeft een veelzijdig aanbod neergezet op een locatie die hier perfect bij aansloot. De professionaliteit van de kunstenaars was duidelijk te proeven, en ik denk dat dit veel beloofd voor de toekomst. Ik ga in ieder geval een oogje in het zeil houden wat betreft de deelnemers, en kijk nu al uit naar Destination Unknown 2019.
Zoeken
Expositie
