AIR binnenland - Raquel Vermunt

Tijdens de werkperiode van Raquel lag de focus op het isoleren en de ruimtelijkheid van film. Ze ging het experiment aan met de architectuur van Witte Rook, verkennend en zoekend naar een vorm waarbij de visuele ervaring van het ‘platte’ beeld ook een fysiek kan worden.

Mechanisch oog

Mijn praktijk draait om het voortdurend aaneenrijgen van beweging en stagnatie, vastleggen en vasthouden, tonen en niet tonen. Ik verken een plek of ruimte met het mechanische oog van de camera. De camera is steeds mijn punt van vertrek. Ik heb een intuïtieve aanpak ontwikkeld voor het vastleggen van ruimte(s) met de (film)camera; bepaalde handelingen, zoals in- en uitzoomen, herhalen en het traag bewegen van de camera pas ik toe om diepte te vinden binnen het kader. Met de camera onderzoek ik de werking en mogelijkheden van het instrument; de camera registreert en ik interpreteer.

Momenteel ben ik een videowerk aan het afronden wat ik startte tijdens een zelf georganiseerde werkperiode in het voormalige Kriterion (filmzaal) bovenop Het Groothandelsgebouw in Rotterdam. Het is een beschouwend en mediatief filmisch werk met een soundscape gemaakt door een bevriende muzikant Wouter van Nienes. Waarbij beeld en geluid in elkaar overvloeien en elkaar versterken.

Beweging

De vraag waarom ik kunstenaar geworden ben is er eigenlijk niet een waar ik mij op focus of misschien zelfs überhaupt mee bezig ben. Ik ervaar een vrijheid, visueel en fysiek bij het in beweging zijn als het gaat om het zijn van een kunstenaar. En de liefde voor het visuele heeft iets aangewakkerd en die vlam is nooit meer uitgegaan.

Het feit dat ik na de kunstacademie niet langdurig op één locatie werk kon maken en tonen, zorgde ervoor dat ik mijn artistieke praktijk voor een groot deel naar een film-gerelateerde basis verplaatste. Vanuit die noodzaak en de behoefte aan dynamiek, tijd en beweging onderneem ik reizen en zoek ik ruimtes op.

Ongrijpbaarheid

Ik ervaar een nieuwsgierigheid naar plekken waar leegte fysiek voelbaar is. Ruimte(s) die rust en monumentaliteit uitstralen en daardoor ook onpersoonlijk zijn. Het zijn plekken die stilstaan en waar ik als maker de beweging zelf moet creëren door mijzelf en mijn camera te verplaatsen. Het ongrijpbare van ruimte en ruimtelijkheid wil ik vastpakken, blootleggen en vertalen naar de toeschouwer, zodat de vastgelegde situatie opnieuw beleefd kan worden.

Mijn inspiratie is het in beweging zijn, het zoeken zelf, het af en toe vastpakken van een beeld dat ik tegenkom, een plek die ik bezoek en tijdelijk bewoon. Film als medium heeft hier een leidende factor in; de tijd, ruimte en het ritme die in film zit zijn aspecten die inspireren om werk te maken. Elementen die ik inzet en uitvergroot.

Immaterieel

Ik vind het bevrijdend om non-verbaal te werken, onder meer met video, op een choreografische manier ruimtes verkennend. Ik werk het liefst op de manier waarbij film en ruimte elkaar afwisselen. Het immateriële van film vind ik mooi en dat het het subtiele bewustzijn kan raken en iets aanstipt dat je nog niet wist of je misschien nog niet eigen gemaakt had.

Tijdens mijn werkperiode bij Witte Rook; vooral in deze tijd, staat het isoleren en focussen op de ruimtelijkheid van film centraal. Het is een experiment naar de choreografie van de ruimte, verkennend en zoekend naar een vorm waarbij de visuele ervaring van het ‘platte’ beeld ook een fysieke ervaring kan worden. Waarbij er een driehoeksrelatie ontstaat tussen het lichaam van de toeschouwer, de beelden en de ruimte.

Ik vind het interessant om te experimenteren met dat wat er al is. Meestal bestaat mijn werk uit het vullen van een ruimte met projecties waarin de toeschouwer zich kan bewegen. Het gaat me hierbij niet om die projecties an sich maar om het ritme, het licht, de kleuren en het uitvergroten ervan. Omdat we tijdens deze werkperiode geen publiek mogen ontvangen heb ik ervoor gekozen om voor de eindpresentatie van mijn werkperiode een korte film registratie te maken. Het is interessant om door het medium van film meer regie te hebben over de manier waarop de toeschouwer het werk ervaart. Daarnaast moest ik snel editen terwijl dit proces normaal gezien bij mij soms wel enkele maanden kan duren. Ik vind het mooi dat het werk maar tijdelijk te zien is, dit benadrukt het immateriele, je kan het bijna pakken en dan is het weer weg.