Vijf observaties van Egbert: over inspiratie, verleden, heden en toekomst.

Waarom ben je kunstenaar geworden en hoe zou je je kunstenaarspraktijk willen omschrijven?
Van jongs af aan ben ik altijd al bezig geweest met creatieve dingen. Toen ik echt nog jong was waren dit blokkenconstructies waar ik meer geïnteresseerd was in bijzondere vormen dan het bouwen van huizen. Later kwamen die constructies op doek. Daarnaast had ik ouders die mij altijd aangemoedigd hebben om te onderzoeken en te ontdekken. Mijn vader legde mij bijvoorbeeld raadsels voor.

Dus waarom ben ik kunstenaar? Het antwoord op deze vraag kan heel simpel zijn. Gewoon omdat ik het niet kan laten om mij beeldend uit te drukken. Als kind ging het vooral om de uitdrukking van schoonheid. In de loop van mijn leven gaf ik mijn uitingen steeds meer een betekenisvolle inhoud die constant te maken had met onderzoeken en (de grenzen) ontdekken. De stap om naar de kunstacademie te gaan was nooit een weloverwogen keuze, het was voor mij de logische stap.

Des al niet te min had ik ook wetenschapper kunnen worden. Ik heb na mijn bachelor aan academie Minerva overwogen om door te studeren in de humanistiek. Eerst voelde ik, intuïtief, dat dit niet mijn weg is. Later ben ik steeds beter gaan begrijpen waarom dit zo is. Als ik het nu verwoord dan zeg ik dat ik mij niet wil verliezen in woorden, gedachten en ideeën.

Ik denk dat het mooie aan kunst is dat het een subjectieve wetenschap is. Het is voor mij wel degelijk een minutieus onderzoek om tot de essentie van mijn onderwerp door te dringen, maar gaat ook over het voelen en ervaren, iets wat je bij een geschreven onderzoek nooit zal gebeuren. Cijfertjes en statistieken hebben mij ten minste nog nooit ontroerd.

Wat is je grote bron van inspiratie?
Wat is überhaupt inspiratie? Ik denk dan al snel dat het een object of persoon zou moeten zijn, maar die heb ik niet echt. Ik weet dat het van het Latijnse spiritus komt en staat voor geest of bezieling. Het is iets wat altijd naar voren komt en niet iets waar ik expliciet naar zoek. Mijn grote bron van inspiratie is vergankelijkheid. Dat is wat, nu bewust en vroeger onbewust, altijd al naar voren kwam in mijn werk. Ik heb het wel omarmd en geaccepteerd als één van mijn thema’s. Vergankelijkheid bezield niet alleen mijn werk, maar ook mijn leven. Ik kom er zogezegd niet onderuit. Ik denk dat ook dit voortkomt uit mijn jeugd.

Ik ben vroeger veel gemeden, omdat ik vaak net even anders over dingen dacht. Dat zorgde ervoor dat ik altijd op de rand van sociale groepen stond. Ik hoorde er niet echt bij, maar stond er ook niet helemaal buiten. Dit heeft ervoor gezorgd dat ik een soort observerende rol innam.

Een andere inspiratiebron is schoonheid. Voordat ik naar de kunstacademie ging was ik altijd bezig met het creëren van schoonheid op de één of andere manier. Tijdens de bachelor begon ik me hiertegen te verzetten en vond ik dat schoonheid ook maar een middel was om een doel te bereiken en dat Kunst (met hoofdletter K) dit zou moeten overstijgen. Ik begon het te zien als een overbodig element. Pas in de laatste twee jaar ben ik begonnen schoonheid weer te omarmen als niet alleen een manier om mijn verhaal over te brengen, maar ook als een essentieel onderdeel van mijn onderwerp.

Pas de afgelopen twee jaar heb ik schoonheid opnieuw geïntroduceerd als mogelijkheid om het registreren van vergankelijkheid te verdiepen. Schoonheid verrijkt het narratief en laat zien dat vergankelijkheid meer is dan alleen een proces. Waar mensen de waarde niet zien en er achteloos mee omgaan kan ik door middel van schoonheid weer nieuwe waarde geven aan het proces van vergaan.

Waar ben je momenteel mee bezig?
Naast mij voorbereiden op Witte Rook door voorstudie ben ik bezig met het afronden voor een andere expositie deze zomer. Dit neemt veel van mijn tijd in beslag.

De voorstudie voor het project bij Witte Rook doe ik in Groningen, dat 15 minuten rijden van mijn huis is. Ik zoek de stilte op in de drukte van de stad. Door nu al een basis te leggen kan ik in Breda verdiepen in plaats van dan nog een start te moeten maken. Deze voorstudie bundel ik voor nu in een project met de werktitel Silence.

Over het algemeen werk ik door middel van (onderzoeks)projecten. Ik kies ervoor om in projecten te werken omdat ik in verschillende projecten verschillende aspecten van mijn thema kan onderzoeken. Verschillende aspecten kunnen zijn: schoonheid, vergankelijkheid op microniveau, op macroniveau, etc.

Ik heb vrij recent een van mijn projecten, Unrelenting Beauty, afgerond. Unrelenting Beauty is gemaakt in de maanden na de branden in Portugal en gaat erover dat zelfs in de heftigste omstandigheden of bij de meest verschrikkelijke gebeurtenissen je ervoor kunt kiezen om te kijken vanuit vergankelijkheid maar dat je ook een hele nieuwe wereld kunt ontdekken. Vol schoonheid, maar zonder de verschrikking te negeren. Het laat als het ware twee kanten van de munt zien. Ik zeg trouwens wel afgerond, maar wie weet wat voor vervolgonderzoek er zal ontstaan nu de Portugese flora de verbrande grond begint te gebruiken als hummus voor nieuw leven?

Wat heb je nodig om te kunnen werken?
Zoals ik zei ben ik observator. Ik leg vast wat en hoe ik iets zie. Dit doe ik over het algemeen door middel van fotografie. Dit is mijn startpunt, maar niet altijd het eindpunt van mijn werk. Soms werk ik bijvoorbeeld met installaties. Het mooie aan conceptuele kunst is dat ik gewoon aan kan grijpen wat het beste past en niet gebonden ben aan één medium.

Doordat ik zo’n wijdverspreid interessegebied heb kun je je wel voorstellen hoe mijn huis eruit ziet. Ik heb een kleine fotostudio, met mijn computer en fotografie equipment en sinds vorige herfst ben ik de trotse eigenaar van een werkplaats in de tuin waar ik alles heb staan om lijsten en driedimensionaal werk te maken.

Verder ben ik een sloddervos en kan mijn hoofd een chaos zijn van creatieve ideeën. Mijn werkruimtes weerspiegelen als ik even niet oplet die chaos van creativiteit. Mijn enige probleem is dat ik echt niet kan werken in een rommelige werkruimte. Het gebeurt wel eens dat ik een dag niets uit mijn handen krijg en dan de volgende dag om me heen kijk in mijn atelier en denk: “ja, dat is ook niet gek…” Ik heb absoluut een schone, opgeruimde werkruimte nodig.

Wat zou je ooit nog willen doen?
Toen ik twee jaar terug bezig was met mijn Master was ik samen met een klasgenoot op de biënnale in Venetië. Ik ben toen een (soort van) weddenschap met hem aangegaan dat ik over tien jaar op de biënnale zou staan om Nederland te vertegenwoordigen. Ik weet niet hoe dit gaat lopen en of het echt over tien jaar is, maar stiekem is dit wel degelijk waar ik naartoe werk. Niet geschoten is altijd mis, nietwaar?