Destination Unknown #3

De afgelopen maanden mocht ik als kunstenaar deelnemen aan Destination Unknown 2017. De werkperiode, samen met zeven andere kunstenaars, eindigde in een expositie. Naar aanleiding van dit project besloot ik in gesprek te gaan met mijn collega’s en hun input te verwerken in een serie artikelen. Vandaag deel 3.

Wat is een huis? Een huis is een omgeving, bestaande uit een of meerdere ruimtes, waarin je jezelf kunt terugtrekken. Een huis kan een thuis worden, een plek waar je alleen kunt zijn, waar je vrij bent van de ogen van anderen. Thuis is een extra laag huid tussen jou en de wereld. Het verbergen en tonen, het anoniem zijn en het persoonlijke wisselen elkaar af.

Terwijl ik nog met een vorig project bezig was vond ik onder de tafel een papiertje waarop stond ‘Destination Unknown’. Mijn gedachten gingen meteen op reis, een combinatie van alle leegstaande panden die ik eerder had gezien vormde de wereld waarin die reis plaatsvond. In mijn notitieboekje verscheen een rijtje met plannen, wat zou ik tegenkomen in die nieuwe wereld? Cirkels van tijdelijkheid, verzamelde materialen, licht, vloerbedekking als canvas, werk maken terwijl ik onderweg ben van en naar Maastricht, waar de werkperiode plaats zou gaan vinden. Daar ontmoette ik Ben Weir en Marina Višić.

Ben Weir – [To cut off their] Tongues, [2017] cast resin, 190x990x60mm

Als eerste het woord aan Ben Weir, afgestudeerd als architect aan de academie in Belfast, Ierland. Hij kwam voor de residency periode twee maanden naar Nederland, en heeft zich ondanks het feit dat hij geen Nederlands spreekt binnen korte tijd meer dan verstaanbaar weten te maken. Zijn bijdrage volgt hieronder in het Engels.

Ben Weir – Un/bury [2017] photo print, softwood frame, 1290x650x1500mm

‘’The site-specific work that I produce is therefore not just reacting physically to space and material but also attempting to understand or comment on its history, meaning, relevance etc. When I make work for a gallery context, the work is still primarily based on physical locations that exist elsewhere, and so the work then has to describe in some sense the underlying conditions of that particular location, recontextualised. In the white-cube format, people treat the work much differently. One can expect people to read the work as if it is a text. In that case my work is often much more research based. I think during this residency it has allowed my work to become much more reactionary.’’

When asked if art can exist outside of ‘the art context’, Ben replied: ”This depends heavily on the definition of art context. I would really love to be able to say yes, but I believe it’s a complex thing to do with semantics. Art can certainly exist anywhere, yes, a gallery or museum, a street corner, underwater, cyberspace, anywhere or nowhere in particular. It also does not have to be made with the intention of being art. However, if something is seen by someone to be art, then that recontextualises that situation into an ‘art context’ purely on the analytical method of looking/reading you are imposing on to the context.”

To conclude he told me about the benefits of participating in Destination Unknown. ‘‘Of course it’s always good to be granted time and space to work on one’s own ideas and processes, but I think the benefits are much wider than that. It has been about learning and reacting quickly to a new situation, learning from the city and the participants, making links and connections, growing and broadening my portfolio. Often the kind of things that you only find out how influential they were to you when looking in hindsight.’’

Werk van Marina Višić tijdens Destination Unknown 2017

‘’Zodra je iets als kunst bestempelt heb je het al in de kunstcontext geplaatst’’ stelt Marina Višić. Ze refereert hierbij aan het bekende verhaal met de vallende boom.

Marina’s werk speelt met het idee van het sublieme en de eigenschappen van materialen in een bewegend beeld. Het benoemen van een maatschappelijke relevantie binnen de kunst ziet zij als een werkwijze, die zeker geen voorwaarde is voor het bestaansrecht van een kunstwerk. Voor bepaalde kunstenaars is dit wel deel van het proces, dat zich doorzet in het eindwerk. Voor haarzelf speelt dit geen grote rol. Zij neemt vooral de architectuur van het huis mee in haar werk, niet zo zeer de omgeving en de buurt.

‘’DU gaf mij de mogelijkheid om mijn werk in een alternatieve omgeving te plaatsen, buiten de white cube.’’ Hierdoor voelde zij minder aanzien voor de ruimte. ‘’ Alles mag worden aangetast, bewerkt, zelfs kapot. Hierdoor ga je vrijer te werk. In mijn geval gaat het natuurlijk om videowerk, maar zelfs DAAROP heeft het een positief effect’’.