De eerste winnaar van de JKBK prijs, introducing Mirjam Boomert

De Jordy Koevoets Beeldende Kunst prijs beleefde in 2018 de eerste editie. De eerste en enige prijs met de eenvoudige opdracht om een werk van de kunstenaar Jordy Koevoets tot in detail na te maken. Organisator en oprichter van deze fameuze wedstrijd, Jordy Koevoets, reikte op 17 november in Tilburg de wisselbeker uit aan de winnaar Mirjam Boomert met, niet te vergeten, ook een prijzengeld van 1000,- euro en de toezegging voor een tentoonstelling in het Torentje te Almelo. Inmiddels zijn we enige maanden verder en aangeland in 2019, hoe is het Mirjam vergaan en wat heeft deze ervaring losgemaakt.

Wat moeten we weten Mirjam Boomert als kunstenaar?

“Ik heb in het verleden nooit bewust gekozen voor de kunst, ik besefte niet dat het kunstenaarschap een keuze kon zijn. Ik heb daar nooit over nagedacht, mijn vorming is door levenservaring gekomen en zo heb mijn kansen alsnog gepakt.
Het is ook niet iets van de laatste tijd. Ik was altijd creatief maar het waren in het begin vooral leuke plaatjes, de inhoud nam het plaatje over en zo begon ik mezelf te ontwikkelen. Ik ben dan ook veel gestimuleerd door anderen in mijn omgeving, ze zagen wat ik kon. Het bracht me ertoe om mee te doen aan evenementen en exposities waarbij ik aanvankelijk dacht dat ik door de mand zou vallen als ‘niet tot kunstenaar opgeleid’, maar dat was niet zo. Dat gaf zelfvertrouwen, maar ook mijn leeftijd geeft me meer zelfverzekerdheid. Die had ik nog niet toen ik jong was al voelt het soms nog wat onwennig.”

Wat deed je besluiten om deel te nemen aan deze toch wel wat ‘instructieve’ wedstrijd voor beeldende kunst?

“Ik wilde gewoon winnen, de wedstrijd zelf en de prijs van de expositie in het torentje. Dat wilde ik al heel lang, daar exposeren, maar ik dacht dat ik er niet tussen kon komen omdat er een wachtlijst is. Die kon ik omzeilen door deze wedstrijd.
Maar ik vind het ook goed van Jordy dat hij zoiets doet, een moeilijk onderwerp aansnijden met een heldere opdracht. Daar had ik totaal geen moeite mee. Ik hoorde van anderen wel dat je als kunstenaar een eigen signatuur nodig hebt en eigenlijk kan dat niet in de kunst, iets namaken. Maar het is de afspraak om dat nu wel te doen, om heel precies zijn werk na te maken. Ik ben misschien van nature volgzaam en weet niet of het iets goeds is of slecht, maar als je zoiets aangaat moet je je daaraan houden, en ik vond ook dat ik het dan moest winnen.
Het is een omkering van het proces, beleving is ook goed. Onderweg bij het maken kom je weer onverwachte dingen tegen. Zo moest ik op verschillende plekken het juiste materiaal zien te vinden en kwam ik de broer van een goede vriend tegen die een week later overleed, dat was een goede ontmoeting. Toch was er wel op enige moment twijfel of het allemaal wel echt was, deze wedstrijd was zo absurd dat mijn man dacht dat het eigenlijk om een grap ging. Zelfs ik dacht dat even toen we naar Tilburg gingen voor de prijsuitreiking en er maar één persoon was, maar we waren gewoon wat vroeg.”

Was je al bekend met het werk van Jordy Koevoets? En hoe denk je over hem nu je zelf van heel dichtbij zijn werk hebt mogen onderzoeken?

“Jordy kende ik eerder niet en hoorde via via van deze wedstrijd. Ik woon in Vlaardingen en neem niet de tijd om alle kunstenaars en exposities bij te houden, maar achteraf bleken er wel verbanden te zijn zoals Pakje Kunst dat we hier kennen, en hij in Breda organiseert. Maar of het namaken van zijn werk de manier is om hem als kunstenaar beter te leren kennen? Ik zou het niet aanraden, behalve dat het misschien wel een lesje kan zijn in nederigheid. Een les om jezelf beter te leren kennen wat voor de mens op zichzelf wel goed zou zijn. Maar dat is achteraf gedacht, toen ik het werk inleverde zag ik de werken van anderen en twijfelde toen of ik het goed had gedaan omdat er veel vrijer mee om was gegaan. Dat vind ik wel heel goed aan Jordy, dat hij consequent blijft om zijn standpunt naar voren te brengen. Of daarvoor een vervolg nodig is zal hij zelf moeten bepalen. Vooral of hij weer de tijd en de energie die dit heeft gekost weer kan herhalen, en daar zullen vast wel weer reacties op komen dat hij dit al eerder gedaan heeft. Maar ik denk dat hij eigenzinnig genoeg is om een nieuwe en heel eigen insteek te verzinnen, en dan zal ik weer meedoen. Ik wil graag de beker houden al vind ik het ook eervol om deel uit te maken van een reeks.”

En hoe denk je nu terug op het winnen van de JKBK prijs. Is is er voor jou nu iets veranderd?

“Het was een waardevol proces en goede ervaring. Ik het begin gaf het wel een gek gevoel, dat ik gewonnen had door iets na te maken. Ik was me de eerste week alleen maar aan het verontschuldigen voor de aard van de prijs, dat ik het niet op basis van een artistieke prestatie heb verkregen. Maar het is geen eindpunt, het heeft mij niet veranderd, wel dat ik meer bewust ben en de herinnering blijft ook. Bijvoorbeeld van het prijzengeld heb ik een beamer gekocht die ik ga gebruiken voor projecten. De herinnering waar deze vandaan komt kleeft daar altijd aan vast.
Ik kan me nu richtten op wat ik zelf maak, laten zien wat ik kan en het is fijn dat dit in het torentje mogelijk is. Het voelt als een soort van goedkeuring. Ik wil me hier laten inspireren door de omgeving waarbij ik mijn voorliefde voor textiel kan ik hier goed gebruiken. Ik wil prints op badstof gaan maken die passen bij de geschiedenis van het torentje. Als ik aan Tencate denk, dan denk ik aan ondergoed. Gebruikt om lichaamsdelen te bedekken die niet gezien mogen worden. Ik wil die lichaamsdelen juist wel laten zien. De naam voor het werk heb ik al: Can’t touch this. Zo veel glas, zo veel te zien en er dan niet aan mogen komen…
Misschien wil ik zelfs ooit een film maken. Dat lijkt me heel mooi maar ik weet niet of het ooit gaat gebeuren voor nu is het een droom. Ik kan pas nadenken als er een concreet project is. Ik wil graag met wat ik maak eerlijk en oprecht zijn, en als ik daar emotie aan mee kan geven zou dat heel mooi zijn. Dat je met je werk mensen kan raken is bijzonder.“