Inversie op This Art Fair

Van 26 tot 29 augustus 2021 toonden meer dan 120 kunstenaars hun werk op This Art Fair in de Kromhout hal in Amsterdam.  Een gezonde mix van zowel opkomende als gevestigde kunstenaars die werken met diverse mediums. This Art Fair is een laagdrempelige kunstbeurs waar geen galerie te bekennen is met extra focus op de individuele kunstenaar. Dat maakte de sfeer in de voormalige scheepswerf erg goed, er was veel enthousiasme onder de makers en het publiek. Voor velen was dit namelijk weer hun eerste fysieke toonmoment sinds de lockdown. Iedere kunstenaar stond open voor gesprek, sommigen legden zelfs hun onzekerheden bloot en zagen This Art Fair als een perfect moment om hun presentatie skills bij te spijkeren.

Ook de zes kunstenaars die meededen aan de Inversie Talenthub toonden hun werk. Inversie is een samenwerking tussen TAC (Temporary Art Center), Kunstpodium T & Witte Rook. Een nieuw traject dat kunstenaars uit Brabant begeleid binnen een periode van 15 maanden waarbinnen ze een zelfstandige beroepspraktijk en creatief ondernemerschap ontwikkelen. De kunstenaars kregen één-op-één mentorschap, diverse workshops en masterclass sessies. Op This Art Fair werd de eerste editie afgesloten. Ik sprak met Daniel Arthuus en Hemaseh Manawi Rad.

Daniel Arthuus toonde diverse werken op het gebied van reproductie en toegankelijkheid. Er lag een serie tegels op de grond die gemaakt waren van hooi, gegoten in epoxy. De tegels waren te koop en allemaal apart genummerd.

Daniel: ‘Voordat ik aan Inversie begon heb ik na de academie eerst zelf diverse projecten en exposities gedaan, initiatieven gestart, waaronder ook met oud-klasgenoten om zo de interactie te behouden en kennis van elkaar te vergaren. Ook was ik vier maanden in Colombia, daar liggen mijn roots en ik wilde even uit Nederland zijn. Maar op het gegeven moment bereikt dat zijn limiet. Toen was ik eigenlijk heel blij dat Inversie er was. Inversie bood mij verschillende workshops in zowel timemanagement, online presence op sociale media, het schrijven van een artist statement en hoe ik mijzelf moet positioneren in de kunstwereld. Het feit dat je een mentor hebt die je gedurende periode van 15 maanden volgt was erg fijn. Zo werd je bij de les gehouden want soms weet je ook even niet wat je aan het doen bent. Omdat ze zo lang met je mee lopen, is de progressie ook duidelijker meetbaar, je hoeft niet telkens opnieuw je verhaal te vertellen, de gesprekken gaan dieper en je komt tot de kern. Dat is erg waardevol.’

‘Binnen het traject moet je ook een plan van aanpak schrijven, Ik wilde mijn praktijk op een andere manier inrichten zodat al mijn werk reproduceerbaar is. Er moet geen menselijke hand meer aan te pas komen, daarom heb ik geïnvesteerd in een 3Dprinter waarmee ik een geautomatiseerde freesmachine heb gemaakt. Met die automatische freesmachine wil ik weer kunstwerken gaan maken. Op deze machine kan ik ook een laser plaatsen om zo te kunnen lasersnijden en branden. Zo kan ik automatisch kunstwerken maken en als er iets stuk gaat, is het vervolgens weer makkelijk te vervangen zonder dat dat te arbeidsintensief is. Op deze manier probeer ik eigenlijk het ‘’heilige’’ of de waarde van kunst in mijn werk te verminderen. Het concept is voor mij het werk en niet het object, het object is te reproduceren.’

Hemaseh Manawi Rad toonde haar wandtapijten, die dagboekfragmenten van haar zelf uitlicht. Deze fragmenten zijn verbonden aan verschillende verhalen die de vragen behandelen binnen de identiteit tussen twee verschillende culturen.

Hemaseh: ‘Ik had een hele goede klik met mijn mentor Cecile Verwaaijen. Omdat wij hetzelfde medium gebruiken konden we het goed over de inhoud hebben. Het is heel fijn om na de academie een klankbord te hebben. Je hebt wel de kennis van wat je maakt maar op deze manier kon ik mijn werk verder ontwikkelen door uit te  zoeken waar mijn werk over gaat en wat het voor mij betekent.. Voor mij was het traject van Inversie soms lastig in verband met  corona. Maar tegelijkertijd gaf het ook wel de rust om je te kunnen verdiepen in je eigen werk. Daardoor was er wel een extra goede focus voor de mentorgesprekken en de geboden workshops. Zo merk je wel dat je als kunstenaar zoveel meer bent dan alleen kunstenaar. Je bent je eigen PR-team en schrijven over jezelf of je praktijk is niet echt iets waar je in getraind wordt op de academie.’

‘De tapijten die ik maak zijn voor mij een soort van dagboekfragmenten die ik heel graag wil uitlichten. Het zijn een soort van ‘’key moments’’. Elk tapijt heeft een ander verhaal. Mijn laatste werk is gebaseerd op een verhaal van mijn oma. Zij is jaren geleden verhuisd van Iran naar Duitsland. En toen ze daar voor het eerste keer naar de dierentuin ging, moest ze huilen bij het zien van de Perzische ezel. Ik vond dat een erg mooi verhaal, want het zet je aan het denken over heimwee maar tevens ook dat deze Perzische ezels niet ineens Duits zijn omdat ze in een Duitse dierentuin zijn. Zo heeft het tapijt de titel ‘’Same Donkey, New City’’ gekregen. Het idee rondom iets toe-eigenen is wel erg lastig, aangezien ik Nederland ben geboren maar mijn ouders van Iraanse afkomst zijn. Ik zit dus altijd tussen twee culturen. Daardoor heb  ik soms zelfs een taalbarrière met mijn eigen ouders omdat we niet volledig elkaars taal spreken. Later ga je je beseffen dat je jeugd ergens best vreemd was. Maar zeker niet op een slechte manier, het is juist erg interessant omdat ik niet de enige ben die zo’n jeugd heeft gehad. In mijn werk wil ik mijn verhaal vertellen en laten zien hoe het is om zo op te groeien.’

‘Het is fijn om op This Art Fair een soort ‘’eindshow’’ te hebben om zo het Inversie traject af te sluiten. Ook is het interessant om de resultaten van je mede-deelnemers te zien, aangezien we elkaar ook niet zo vaak hebben kunnen ontmoeten. Zo hebben we toch nog een fysieke verbinding. We waren de eerste lichting en ik geloof dat we zeker  in contact met elkaar blijven.’